ตกดึก..
วันนี้เราสองคนแยกออกมานอนด้วยกันเพราะคุณชานนท์บอกว่าอยากให้ฉันนอนด้วยสักคืนนึง นอนแบบไม่ต้องมีน้องเฌอขั้นกลาง เขาบอกกับฉันว่าเพราะมีน้องเฌออยู่เขาเลยทำแบบนั้นกับฉันไม่ได้
"อึกอ๊ะ! บะ เบาก่อน อึก..." เรื่องอย่างว่ามันเริ่มขึ้นโดยที่ฉันแทบจะไม่ได้ตั้งตัวหรือเตรียมใจเลยด้วย เขาเข้าจู่โจมฉันราวกับสัตว์ป่าที่กำลังกระหายเลือด ทั้งๆ ที่เราสองคนก็ทำแบบนั้นกันอยู่ทุกวัน แต่เขากลับกลายเป็นคนที่เหมือนกินไม่รู้จักอิ่ม
"แล้วเมื่อตอนเย็นใครล่ะท้าทายผม ผมยังไม่แก่สักหน่อยแถมยังแรงดีฟิตเปรี๊ยะอีกด้วย"
"อึก....ฉันก็แค่ อืออ๊าา!!"
ฉันไม่ได้ท้าทายเขาและก็ไม่ได้ดูถูกอะไรเขาทั้งนั้น ฉันก็แค่ห่วงสุขภาพของเขา ฉันเป็นห่วงสภาพร่างกายของเขาต่างหาก ถ้าหากขยับผิดทวงท่าแล้วกระดูกลั่นกร๊อบผิดที่ผิดทางขึ้นมาจะทำยังไง
ฉันไม่ได้พูดเพื่อจะสื่อความหมายไปทางนั้นสักหน่อย เขาเข้าใจผิดไปเองต่างหาก
"ผมน่ะมัน
