EP:06 ไม่มีทางแทนได้
1236 Words
เช้าของอีกวัน
"อรุณสวัสดิ์ครับน้องเฌอ" ชานนท์ทักทายลูกสาวในตอนเช้าเหมือนอย่างเคย แต่สิ่งที่ได้รับคือความนิ่งเฉยไม่มีคำตอบรับใดๆ จากลูกสาว
"ยังไม่หายโกรธพ่ออีกหรอ?"
"...."
"เมื่อวานพ่อขอโทษ พ่อผิดไปแล้วจริงๆ น้องเฌอให้อภัยพ่อได้ไหมครับ เพราะสัญญาว่าพ่อจะไม่ทำแบบนี้อีก"
"ไม่ค่ะ"
"เมื่อคืนพ่อเป่าเค้กกับแม่แล้วนะ แม่บอกว่าน้องเฌอหลับไปแล้วพ่อก็เลยเป่าเค้กกับแม่สองคน เดี๋ยววันนี้เรามาตัดเค้กกินกันนะ"
"น้องเฌอไม่เชื่อหรอกค่ะ"
"นี่ไงมีรูปให้ดูด้วย" ชานนท์เปิดโทรศัพท์ของตัวเองให้ลูกสาวได้เห็นรูปถ่ายที่เขาถ่ายเอาไว้เมื่อคืน เพราะถ้าไม่มีหลักฐานแบบนี้น้องเธอก็คงไม่เชื่อจริงๆ นั่นแหละ
"เมื่อคืนพ่อขอโทษแม่แล้ว และแม่ก็ให้อภัยพ่อแล้วด้วย เหลือแต่น้องเฌอเนี่ยแหละไม่ให้อภัยพ่อจริงๆ หรอ?" ชานนท์พูดด้วยน้ำเสียงที่ออดอ้อน เพราะน้องเฌอแพ้ทางการถูกอ้อนแบบนี้ เช่นเดียวกับเขาที่แพ้ทางให้กับการออดอ้อนของน้องเฌอ
"ทำไมคุณพ่อต้องดุเราสองคนด้วยคะ น้องเฌอกับแม่ยังไม่ได้ทำอะไรผิดเลย"
"น้องเฌอกับแม่ไม่ผิดหรอกครับ พ่อผิดเอง พ่อขอโทษครับพ่อรู้สึกผิดจริงๆ นะ"
"...." น้องเฌอยืนนิ่ง มองหน้าผู้เป็นพ่อที่กำลังกล่าวคำขอโทษครั้งแล้วครั้งเล่า
"พ่อสัญญาว่าพ่อจะไม่ทำแบบนี้อีก น้องเฌอจะให้พ่อทำอะไรพ่อยอมหมดเลย"
"ก็ได้ค่ะ น้องเฌอไม่โกรธคุณพ่อแล้วก็ได้ ถ้าคุณพ่อทำแบบนี้อีกน้องเฌอจะพาแม่ไปอยู่ที่อื่นไม่อยากอยู่กับคุณพ่อแล้ว"
"อ่าว จะทิ้งพ่อลงจริงๆ หรอ?"
"ไม่รู้แหละค่ะถ้าคุณพ่อพูดจาไม่ดีกับคุณแม่อีกน้องเฌอจะพาคุณแม่ไปอยู่ที่อื่น"
"โอเคค่ะ พ่อจะไม่ทำแบบนั้นอีกแล้ว จะไม่พูดแบบนั้นกับแม่อีกแล้ว"
"สัญญาแล้วนะคะ"
"สัญญาค่ะ จากใจลูกผู้ชายเลย"
"ก็ดีค่ะเพราะน้องเฌอไม่ชอบคนที่ไม่รักษาสัญญาเหมือนกัน"
"หืม เดี๋ยวนี้ไปหัดจำคำพูดแบบนี้มาจากไหน"
"จากในทีวีค่ะ"
"แก่แดดใหญ่แล้วนะเราเนี่ย" ชานนท์หยิกแก้มของลูกสาวเล่นไปมาเพราะรู้สึกมันเขี้ยวกับคำพูดและการแสดงท่าทางของลูกสาวที่ดูแก่แดดเกินวัย
"คุณแม่ขา..." เสียงเรียกของน้องเฌอทำให้ชานนท์หันกลับไปมองตาม ซึ่งพะพิมกำลังเดินลงจากบันไดมา
"อ้าว แม่ก็หาตั้งนานลงมาก่อนทำไมถึงไม่บอกคะ"
"ขอโทษค่ะ น้องเฌอเห็นคุณแม่กำลังแต่งตัวอยู่ก็เลยลงมาก่อน"
"คราวหน้าต้องบอกนะคะ แม่ไม่รู้ว่าน้องเฌอหายไปไหนก็เลยตามหาอยู่ข้างบน"
"ค่ะ"
"ไปกินข้าวกันเถอะได้เวลากินข้าวแล้ว" ชานนท์เอ่ยปากชวนสองแม่ลูกด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวล ต่างจากเมื่อคืนที่แทบจะตวาดใส่ทั้งสองด้วยซ้ำ แต่พอได้คุยกับพะพิมแล้วกลับรู้สึกเหมือนกับว่าตัวเองได้ยกอะไรที่มันหนักๆ ออกจากอกไป ตอนนี้เขาก็รู้สึกโล่งมากๆ แถมยังรู้สึกดีมากๆ อีกต่างหาก
เวลาผ่านไป
แกร๊ง!!
"อ๊ะ?" พะพิมตกใจ เมื่อมีแม่บ้านคนนึงจงใจทำน้ำร้อนในแก้วหกใส่มือของเธอ ขณะที่เธอกำลังล้างมืออยู่ในครัว "ทำอะไรของเธอเนี่ย?"
"คนอย่างเธอน่ะมาแทนคุณชะเอมไม่ได้หรอกนะ ถึงจะหน้าตาเหมือน กำพืดไม่เหมือนหรอก" ว่าแล้วหญิงสาวแม่บ้านก็มองพะพิมตั้งแต่หัวจรดเท้าราวกับว่ากำลังใช้สายตาดูถูกเธอ
"พูดอะไรของเธอน่ะ?"
"ก็พูดความจริงไง คิดจะเข้ามาปอกลอกคุณชานนท์หรอ ฉันว่ามาทางไหนกลับไปทางนั้นดีกว่า กลับไปดูแลมูลนิธิกระจอกๆ ของเธอเถอะ!"
"ฉันไม่เคยคิดอะไรแบบนั้น"
"แต่ที่เธอยอมมาอยู่ที่นี่ก็เพราะเงินไม่ใช่หรอ เหอะ! เงินของคุณชานนท์มันคงจะหอมหวานสินะถึงได้ทำให้ผู้หญิงอย่างเธอมาอยู่ที่นี่ได้"
"...." พะพิมยืนกำมือแน่นเพราะกำลังโกรธที่เธอโดนดูถูก แต่ถ้าจะมีปัญหากับคนในบ้านมันก็คงจะไม่ใช่เรื่องดี เธอยังคงต้องใช้งานนี้เพื่อหาเงินจริงๆ จะว่าเธอเห็นแก่เงินก็ได้แต่เธอไม่ได้เห็นแก่ตัว ทุกอย่างเพื่อน้องๆ ของเธอที่มูลนิธิ
"คุณชะเอมน่ะเขาสูงส่งกว่าเธอเยอะ...เธอไม่..."
"แล้วเธอเป็นใครมีสิทธิ์อะไรมายุ่งเรื่องของเจ้านาย เป็นแค่แม่บ้านไม่ใช่หรอ จะว่าฉันมีสิทธิ์อะไรที่จะมาอยู่ที่นี่ถามตัวเองก่อนไหมว่ามีสิทธิ์อะไรมายุ่งเรื่องของเจ้านาย?"
"นี่เธอ!"
"ฉันมาอยู่ที่นี่ก็เพื่อทำงานของฉัน ฉันไม่ได้มาเพื่อหาเรื่องกับใคร นิสัยของฉันไม่ใช่คนที่หาเรื่องใครก่อน แต่ถ้าใครจะเข้ามาหาเรื่องฉันฉันก็สู้ไม่ถอยเหมือนกัน แต่ตอนนี้ฉันเลี่ยงที่จะมีปัญหามันดีกว่า ไม่อยากเอาพิมเสนไปแลกกับเกลือ" พะพิมมองเหยียดกลับเหมือนกับที่ผู้หญิงคนนี้มองเธอด้วยสายตาที่ดูถูก ก่อนที่จะเดินออกไปจากห้องครัวท่ามกลางสายตาแม่บ้านคนอื่นๆ ที่ดูเหมือนจะไม่ชอบเธอเหมือนกัน
"คุณแม่ขาหายไปไหนมาคะ?"
"เอ่อ..." พะพิมรีบเอามือตรงที่โดนน้ำร้อนลวกหลบซ่อนน้องเฌอ แผลบนหลังมือมันต้องพองขึ้นมาแน่ๆ เพราะตอนที่โดนน้ำร้อนมันก็แดงแจ๋เลย "ไปล้างมือมาค่ะ แม่ก็บอกน้องเฌอแล้วไงคะว่าขอไปล้างมือแป๊บนึง"
"น้องเฌอเห็นแม่หายไปนานค่ะก็เลยเดินออกมาดู"
"ไปค่ะไปเรียนกันต่อดีกว่า อีกไม่กี่วันก็จะไปรายงานตัวเข้าโรงเรียนแล้ว"
"ค่ะ"
พอพะพิมได้ย้ายเข้ามาอยู่ที่นี่ชานนท์ไม่ต้องจ้างคุณครูสอนพิเศษมาเลย เพราะพะพิมเองก็สามารถสอนหนังสือให้กับน้องเฌอได้เช่นกัน แต่ก็เป็นการสอนขั้นพื้นฐานตามวัยเรียน นอกนั้นก็ให้แกไปเรียนรู้เอาที่โรงเรียน เพราะเธอไม่ได้จบด้านนี้มาโดยตรง
เวลาต่อมา
พะพิมต้องมานั่งทำแผลเพราะตรงหลังมือที่โดนน้ำร้อนลวกมันเป็นแผลพุพองขึ้นมา และมันแสบจนเธอแทบจะขยับมือหยิบจับอะไรไม่ได้เลย
"เล่นกันแรงจริงๆ นะ ฉันยังไม่ทันทำอะไรให้เลย"
"ใครทำอะไรคุณแม่หรอคะ?"
"น้องเฌอ มะ มาตั้งแต่เมื่อไหร่คะ"
"มาถึงเมื่อกี้ค่ะ เมื่อกี้คุณแม่บอกว่าใครทำอะไรคุณแม่หรอคะ"
"ไม่มีอะไรหรอกค่ะ"
"แล้วนั่นคุณแม่ทำไมต้องเอาผ้าไปพันหลังมือด้วยคะ"
"แม่ซุ่มซ่ามทำน้ำร้อนหกราดมือตัวเองน่ะ"
"เจ็บมากไหมคะเดี๋ยวน้องเฌอเปล่าให้นะ ฟู่ ฟู่ หายแล้วค่ะ"
"หืม หายแล้วจริงๆ ด้วยค่ะไม่เจ็บเลยด้วย"
"หายเร็วๆ นะคะคุณแม่"
"ขอบคุณค่ะน้องเฌอ"
- Writer
