ไร้รักเมียกาฝาก

ช่วยหน่อยได้ไหม

ของขวัญ...

ฉันถูกพี่สงครามคว้าตัวแล้วลากมายังจุดลับตาคนโดยที่ฉันไม่สามารถช่วยเหลือตัวเองได้ฉันต้องกอดคอเขาเอาไว้ตลอดเพราะกลัวจมเนื่องจากจุดที่เขาพามาเท้าของฉันไม่สามารถแตะถึงพื้นสระได้

"พี่จะพาขวัญไปไหนคะ" ฉันถามเขาเพราะเขาพาฉันเข้ามาในซอกหลืบที่มีต้นไปบดบัง

"ก็จะมาสอนเราว่ายน้ำไง"

"พี่สอนตรงที่มันตื้นๆไม่ได้เหรอคะตรงนี้มันลึกมากขวัญกลัว" ฉันบอกเขาเสียงสั่นโดยที่มือยังกอดคอเขาไว้ตลอด

"ถามจริงว่ายน้ำไม่เป็นจริงอ่ะ"

"คะ??" ฉันไม่เข้าใจที่เขาถาม มันหมายความว่าไงที่เขาถามแบบนี้

"ถามว่ายังว่ายน้ำไม่เป็นจริงดิ"

"พี่คิดว่าขวัญแกล้งว่ายน้ำไม่เป็นเหรอคะ" 

"ก็..." เขาเงียบไปไม่ตอบนั่นแสดงว่าเขาคิดว่าฉันโกหกสินะความน้อยใจประดังเข้ามาในใจของฉัน ฉันตัดสินใจปล่อยมือออกจากลำคอของเขาแล้วปล่อยให้ตัวเองจมลงไปถ้ามันจะทำให้เขาเชื่อว่าฉันไม่ได้โกหก

"เห้ย ยัยกาฝาก" หลังจากนั้นฉันก็ไม่ได้ยินอะไรอีก ร่างของฉันกำลังจมลงไปเรื่อยๆแต่จู่ๆฉันก็รับรู้ได้ถึงแรงกอดรัด

"แค่ก แค่ก แค่ก" ฉันสำลักน้ำหลังจากที่เขาช่วยขึ้นมาจากก้นสระ

"ทำบ้าอะไรของเธอวะ อยากตายหรือไง" เขาตะคอกใส่ฉันอย่างหัวเสีย ฉันไม่อยากคิดเข้าข้างตัวเองว่าเขาห่วงฉันใช่ไหม

"ขวัญแค่อยากให้พี่รู้ว่าขวัญว่ายน้ำไม่เป็นจริงๆถ้าพี่ไม่เชื่อ"

"พี่ขอโทษแต่เอมอรเคยบอกพี่ว่าเธอว่ายน้ำเป็นแต่แกล้งเรียกร้องความสนใจ" ฉันเข้าใจในทันที แต่มันก็ไม่แปลกที่เขาจะเชื่อคุณเอมอรเพราะเขาสองคนรู้จักสนิทกันมาตั้งแต่เด็กแถมยังเป็นคู่หมั้นกันอีก ความน้อยใจไหลเข้ามาในหัวสมองของฉันอีกแล้ว

"ขวัญไม่อยากว่ายน้ำแล้วค่ะพี่พาขวัญขึ้นที"

"ไม่เอาดิเดี๋ยวพี่สอนเราเองพี่ขอโทษที่ไม่เชื่อเราพี่ขอโทษนะครับ" พูดจบเขาก็ดึงฉันมากอดแล้วหอมแก้มฉันอย่างแผ่วเบา เพียงแค่เท่านี้ใจของฉันก็อ่อนยวบลงอีกครั้ง

หลังจากนั้นเขาก็สอนฉันให้ลอยตัวในน้ำสอนฉันตีขาสอนให้หายใจในน้ำ ซึ่งไม่รู้ว่านานแค่ไหนที่เราสองคนอยู่ในสระน้ำจนกระทั่งตอนนี้ฟ้าเริ่มมืดแล้ว

"เดี๋ยวพี่จะปล่อยมือเรานะ โอเคไหม" ฉันพยักหน้าก่อนจะกลั้นใจสะกดความกลัวเมื่อเขาเริ่มปล่อยมือฉันแล้วก้าวถอยหลังไปจนห่างจากฉันพอสมควร

"ว่ายมาหาพี่" เขาอ้าแขนรอรับฉันอยู่ที่ฝั่งหนึ่ง ฉันมองหน้าเขาแล้วทำใจให้ไม่กลัวจากนั้นฉันก็ค่อยๆว่ายไปหาเขาอย่างช้าๆจนกระทั่งถึงตัวเขาได้สำเร็จ

"ขวัญว่ายน้ำได้แล้ว" ฉันพูดออกมาด้วยความดีใจอย่างลืมตัว

"ไว้พรุ่งนี้เราลงไปว่ายน้ำในทะเลกันดีไหม"

"ไม่เอาค่ะขวัญกลัว ทะเลมันน่ากลัวขวัญกลัวปลาฉลามกลัวจระเข้" คือจะว่าฉันปัญญาอ่อนก็ได้แต่ฉันเคยดูในหนังในสารคดีที่มีสัตว์ที่ซ่อนตัวอยู่ใต้ทะเลมันโผล่ขึ้นมาแล้วกินคน

"ดูหนังมากไปป่ะเราหึ๊โตขนาดนี้แล้วยังกลัวอะไรไม่เข้าเรื่องอายุสามขงบหรือไงเรา" เขาพูดล้อเลียนฉันแต่มันคือเรื่องจริงที่ฉันกลัว

"ก็ขวัญกลัวจริงๆนี่คะ แค่ว่ายน้ำในสระก็พอมังคะ"

"แล้วแต่ละกันพี่ไม่อยากบังคับว่าแต่ตอนนี้หิวหรือยัง"

"ก็นิดหน่อยค่ะ" ฉันมัวแต่ว่ายน้ำจนลืมเวลาไปเลยพอเขาถามเรื่องหิวฉันก็หิวขึ้นมาทันที จากนั้นเราสองคนก็ขึ้นมาจากสระน้ำพี่สงครามดูแลฉันดีมากเอาผ้าเช็ดตัวเช็ดผมให้จนฉันอดยิ้มไม่ได้กับความเอาใจใส่ของเขา เราเดินเข้ามาถึงล็อบบี้พี่พนักงานคนนึงก็เดินเข้ามาแล้วบอกว่าอากานดาอากองทัพกับพี่ชนะศึกกลับไปแล้วเห็นว่ามีเรื่องด่วนจึงต้องรีบกลับก่อนทำเอาฉันกับพี่สงครามถึงกับงงเพราะเราเพิ่งมาถึงกันเอง พี่สงครามหยิบมือถือในกระเป๋ากางเกงขึ้นมาดูสักพักเขาก็เก็บมือถือเข้ากระเป๋า 

"เรากลับกันเลยดีมั้ยคะ" ฉันถามเขาเพราะในเมื่อไม่มีใครอยู่แล้วเราสองคนก็ควรจะกลับแต่...

"มาเที่ยวทั้งทีจะรีบกลับทำไมอยู่เที่ยวกันก่อนก็ได้พรุ่งนี้ค่อยกลับ ตอนนี้มันค่ำแล้วด้วย

"แต่ว่า...."

"หิวไม่ใช่เหรอป่ะเราไปหาอะไรกินกันดีกว่า" จากนั้นฉันก็ถูกเขาจูงมือไปยังร้านอาหารของโรงแรมที่ตั้งอยู่ริมชายหาดซึ่งบรรยากาศดีมากๆลมทะเลที่พัดเข้ามาทำให้ฉันรู้สึกสดชื่นเย็นสบาย ไม่นานอาหารก็ถูกนำมาเสิร์ฟ พี่สงครามคอยดูแลฉันตักโน่นนี่นั่นให้แกะกุ้งแกะปูให้จนล้นจาน ยอมรับว่าฉันมีความสุขมากและอยากให้ความสุขอยู่กับฉันตลอดไปแต่มันคงเป็นไปไม่ได้ในเมื่อคนตรงหน้ามีคนรักอยู่แล้วและอีกไม่นานก็คงต้องแต่งงานกัน ถ้าฉันจะขอเก็บเกี่ยวความสุขในวันนี้เอาไว้ก่อนที่มันจะเลือนหายไปคงไม่ผิดใช่ไหม

"เอาเบียร์ไหม" เขาถามฉันเมื่อพนักงานนำเบียร์มาเสิร์ฟที่โต๊ะ

"ไม่ค่ะขวัญดื่มไม่เป็นพี่ดื่มเถอะ"

"ไม่ลองหน่อยเหรออร่อยนะ"

"ไม่ดีกว่าค่ะขวัญกลัวเมา"

"แค่จิบๆเองไม่เมาหรอกนะ ดื่มเป็นเพื่อนพี่หน่อย พี่มีเรื่องไม่สบายใจน่ะ" แล้วจู่ๆเขาก็ดูเศร้าลงอย่างเห็นได้ชัด

"พี่ไม่สบายใจเรื่องอะไรคะ"

"เรื่องเอมอร"

"เรื่องคุณเอม..เหรอคะ"

"อืมใช่ พี่รู้มาว่าที่เธอไปเกาหลีเธอไม่ได้ไปทำธุระอย่างที่บอกพี่แต่เอมไป..." ฉันเริ่มลุ้นและเริ่มใจไม่ดีนี่อย่าบอกนะว่าเขารู้เรื่องนั้น ไม่จริงหรอกเขาจะรู้ได้ยังไงกันเขาเพิ่งกลับมาจากอังกฤษ

"เอมไปทำแท้ง"

"พี่คราม...เอ่อรู้ได้ยังไงคะ"

"ทำไมขวัญดูไม่ตกใจเลยล่ะ"

"เอ่อ..คือว่า" ฉันไม่รู้จะตอบยังไงว่าฉันรู้เรื่องนี้นานแล้ว

"ขวัญก็รู็เรื่องนี้ใช่ไหม"

"คือว่าขวัญ.."

"จริงด้วย ขวัญรู้" เขาจ้องหน้าฉันแววตาของเขาเหมือนกำลังโกรธและไม่พอใจแต่แค่แวบเดียวจริงๆจนเหมือนฉันตาฝาดเพราะตอนนี้แววตาของเขากลับมาเศร้าเหมือนเดิม

"ทำไมขวัญไม่บอกพี่"

"ขวัญ...ขวัญขอโทษค่ะ" ฉันไม่รู้ว่าเป็นความผิดของตัวเองหรือเปล่าที่รู้แล้วไม่บอกเขา เพราะฉันคิดว่ามันไม่ใช่เรื่องของฉันและอีกอย่างฉันก็ถูกขู่เอาไว้ด้วย 

"พี่ไม่คิดเลยว่าเอมจะกล้าทำแบบนี้เอมโกหกพี่ทำไม อึก อึก" พี่สงครามดื่มเบียร์แก้วแล้วแก้วเล่าจนตอนนี้หน้าเขาแดงไปหมด ฉันรู้ว่าเขาคงเสียใจกับสิ่งที่รับรู้มา ฉันไม่รู้ว่าเขารู้ตั้งแต่ตอนไหนแต่นั่นไม่สำคัญเพราะถึงยังไงเขาก็รู้ความจริงเรื่องนี้แล้ว ฉันสงสารเขาเหลือเกิน เพราะเขาคงจะรักพี่เอมมากเขาถึงเสียใจมากแบบนี้

"ทำไมเอมทำกับพี่แบบนี้ล่ะขวัญ พี่ไม่ดีตรงไหนทำไมเอมไม่รักพี่ไม่รอพี่ที่ผ่านมาพี่มีแค่เอมคนเดียวหวังว่าเรียนจบกลับมาเราจะได้แต่งงานกัน แต่ทุกอย่างต้องพังลงเอมเค้านอกกายนอกใจพี่ ฮึก อึก ขวัญ พี่จะทำยังไงดี" เขาพูดไปร้องไห้ไปฉันสงสารเขาจับใจแต่ไม่รู้จะช่วยเขายังไง 

"พี่อยากเมาเมาแล้วจะได้ลืมความเจ็บปวด"

"ถ้าพี่เมาแล้วทำให้พี่ลืมความเจ็บปวดพี่ก็เมาเถอะค่ะขวัญจะนั่งอยู่เป็นเพื่อนพี่เอง" ฉันคงทำได้เพียงเท่านี้แล่ะ

"พี่ครามเดินดีๆค่ะ" ตอนนี้ฉันกำลังพยุงเขามาที่ห้องพักหลังจากที่เขาดื่มจนไม่รู้สึกดัวโดยมีพนักงานของโรงแรมช่วยเพราะลำพังฉันคงพาเขากลับห้องไม่ไหว จนกระทั่งมาถึงห้องฉันยื่นทิปให้พี่พนักงานก่อนจะควานหาคีย์การ์ดห้องของเขาแต่ก็หาไม่เจอ แล้วจะทำยังไงดี ฉันใช้เวลาคิดไม่นานฉันคงต้องให้เขาไปนอนที่ห้องของฉันแทน ฉันหยิบคีย์การ์ดห้องตัวเองแตะที่เปิดประตูแล้วพาเขาเข้าห้อง ฉันพาเขามานอนที่เตียงกลางห้อง คือสภาพของเขาตอนนี้ไม่ได้สติเท่าไหร่ ฉันจัดแจงให้เขานอนในท่านอนสบายจากนั้นก็ห่มผ้าให้ ฉันยืนมองเขาที่หลับอยู่ด้วยความสงสารเขาไม่น่าต้องมาเจออะไรแบบนี้เลย 

"ฮือออ ทำไมเอมใจร้ายกับพี่แบบนี้ ฮือออ พี่อยากตาย" เขาละเมอขึ้นมาแล้วก็เอามือทุบตัวเองฉันรีบเข้าไปห้ามเพราะกลัวเขาจะเจ็บ

"พี่ครามอย่าทำร้ายตัวเองค่ะ" ฉันรีบจับมือเขาเอาไว้ทั้งสองข้างจนกระทั่งเขาลืมตาขึ้นมามองหน้าฉัน

"ขวัญช่วยพี่หน่อยได้มั้ยครับ"

"ช่วยอะไรคะ"

"ช่วยทำให้พี่ลืมเอมหน่อย" พูดจบฉันก็ถูกเขากระชากเข้าไปกอดจากนั้นเขาก็จูบฉันอย่างเร่าร้อนจนฉันตั้งตัวไม่ทัน

ตอนหน้ามาลุ้นกันว่าน้องจะรอดมืออิสงครามคนเลวไหม