ไร้รักเมียกาฝาก

หมดประโยชน์

ของขวัญ....

ฉันค่อยๆลืมตาตื่นขึ้นมาด้วยความเจ็บปวดและเมื่อยล้าไปทั่วทั้งร่างกายโดยเฉพาะตรงส่วนนั้นที่มันทั้งเจ็บทั้งแสบยิ่งฉันขยับตัวมันยิ่งเจ็บ ตอนนี้ฉันอยากลุกไปเข้าห้องน้ำแต่แค่เอาปลายเท้าแตะพื้นฉันก็ต้องร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด

"โอ๊ะ โอ๊ย เจ็บ ซี๊ดดดด" มันเจ็บจริงๆเจ็บจนก้าวขาไม่ออกลุกไม่ขึ้น

หมับ!!! เสียงกอด

"อื่มมมมม" ทั้งแรงกอดและน้ำเสียงที่คุ้นหูทำให้ฉันรีบหันไปมองทันทีปรากฏว่าเป็นพี่สงครามที่เอามือมาโอบกอดฉันอยู่ทำให้สติของฉันกลับคืนมาและเข้าใจได้ในทันทีว่าเพราะอะไรฉันถึงรู้สึกเจ็บโดยเฉพาะตรงส่วนนั้นฉันเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นระหว่างฉันกับเขา ฉันก้มมองร่างกายของตัวเองแล้วมองคนที่นอนข้างๆที่ไม่ได้สวมอะไรติดตัวเลยแม้แต่ชิ้นเดียว สายตาฉันมองไปรอบๆห้องก็เห็นเสื้อผ้าทั้งของฉันและของเขากองระเกะระกะไปทั่วห้อง ฉันนิ่งไปชั่วขณะนึงตอนนี้ฉันไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปแล้วฉันเป็นของเขาแล้ว ฉันไม่ลืมคำพูดของเขาที่บอกว่าเขาจะรับผิดชอบฉันทุกอย่าง แม้ในใจฉันจะรู้สึกผิดต่อคุณเอมอรก็ตามแต่พอมาคิดถึงในสิ่งที่คุณเอมอรทำกับเขาฉันก็รู้สึกสงสารเขาและคิดว่ามันไม่ยุติธรรมกับเขาเลยสักนิดที่ต้องมาเจออะไรแบบนี้ เขาขอให้ฉันช่วยเขาให้ลืมคุณเอมอรฉันก็จะทำ 

สักพักฉันก็ได้ยินเสียงมือถือของเขาดังขึ้น แต่ไม่มีทีท่าว่าเขาจะลุกขึ้นมากดรับพอฉันมองไปที่หน้าจอมือถือก็เห็นว่าเป็นคุณเอมอรที่โทรเข้ามา เสียงมือถือของเขาดังอยู่อย่างต่อเนื่องนานหลายนาทีจนในที่สุดเขาก็หยิบมือถือขึ้นมาดูแล้วก็โยนมันลงไปข้างล่างเตียง

"จะโทรมาทำไมนักหนาวะคนจะนอน!!!" เขาพูดออกมาอย่างหัวเสียจนฉันไม่กล้าขยับตัวลุกไปไหนเลย ฉันนั่งอยู่บนเตียงไม่ได้ขยับตัวลุกไปไหนเพราะลุกไม่ไหวตอนนี้คงจะต้องรอให้เขาตื่นขึ้นมาเองฉันไม่กล้าปลุกเขาเพราะกลัวเขาจะโมโหใส่ จนระทั่งท้องฉันร้องเพราะความหิว คือตอนนี้มันจะเที่ยงแล้วแต่เขาก็ยังไม่ตื่น ในที่สุดฉันก็ตัดสินใจปลุกเขาเพราะเราต้องเช็คเอาท์วันนี้

"พี่ครามคะ" ฉันจับแขนเขาเขย่าเบาๆแล้วเรียก

"พี่ครามคะตื่นได้แล้วค่ะ" ฉันเรียกเขาสองรอบเขาก็ค่อยๆลืมตาขึ้นมามองหน้าฉัน ตอนแรกเหมือนเขาจะงงๆแต่สักพักเขาก็ยิ้มออกมาก่อนจะดึงฉันไปกอด

"ทำไมเมียพี่ตื่นเช้าจังครับ" เขาเรียกแบบนี้ทำให้ฉันพูดอะไรไม่ออก

"ทำไมเงียบล่ะครับหื้มมมม แล้วปลุกพี่ทำไมหรืออยากถูกพี่จับกินอีกรอบ"

"มะ ไม่ใช่ค่ะ คือตอนนี้มันจะเที่ยงแล้วเราต้องเช็คเอ้าท์ตอนเที่ยงนะคะ"

"ยังไม่อยากกลับเลยอยากอยู่กับเมีย"

"พี่อย่าเรียกขวัญแบบนี้สิคะ ขวัญไม่ชิน"

"อะไรไม่ชิน เรียกว่าเมียน่ะเหรอ"

"อื้มมม" ฉันพยักหน้าตอบ

"ก็ขวัญเป็นเมียพี่จริงๆนี่นาหรือไม่ใช่"

"ขวัญไม่อยากคุยกับพี่แล้วขวัญไปอาบน้ำดีกว่า" ด้วยความลืมตัวว่าตัวเองเจ็บอยู่พอลุกจากเตียงปุ๊บฉันก็ทรุดตัวลงกองกับพื้นทันที

"ขวัญเป็นอะไร"

"คือขวัญเจ็บค่ะ"

"เจ็บอะไรครับ"

"ก็เจ็บ...พี่ไม่น่าถามเลย"

"อ่อ เจ็บตรงนั้นน่ะเหรอพี่ทำแรงไปใช่ไหม พี่ขอโทษนะครับต่อไปพี่จะทำเบาๆ"

"ไม่เอาแล้วค่ะ ขวัญเจ็บขวัญไม่ยอมให้พี่ทำแล้ว"

"อ้าวไม่ได้สิเป็นขวัญเมียพี่แล้วขวัญก็ต้องยอมให้พี่เอาสิครับพี่เป็นผัวของขวัญนะแล้วพี่ก็จะเอาทุกวันด้วยเอาจนขวัญไม่มีแรงเดินเลย"

"พี่คราม!!!" ฉันเขินหนักมากกว่าเดิมเพราะไม่ชินกับคำเรียกที่เขาใช้เรียกไหนจะคำพูดพวกนั้นอีก

"ป่ะเดี๋ยวพี่อุ้มไปอาบน้ำ" 

"ว๊ายยย" ฉันตกใจเมื่อเขาเดินมาช้อนตัวฉันขึ้นแล้วพาเดินเข้าห้องน้ำ จากนั้นเขาก็ทำเรื่องอย่างว่ากับฉันอีกในห้องน้ำเขาเรียกร้องเอาจากฉันจนฉันหมดแรงแล้วก็เจ็บมากกว่าเดิมกว่าฉันกับเขาจะออกมาจากห้องน้ำก็เกือบบ่ายสองแล้ว สุดท้ายเราก็อยู่กันต่ออีกหนึ่งคืนเพราะฉันเดินไม่ไหว เขาโทรไปบอกคุณอากานดาเรียบร้อยแล้วว่าจะขอพักที่นี่อีกหนึ่งคืนโดยอ้างว่าฉันไม่สบายเป็นไข้นั่งรถกลับไม่ไหว

"ขวัญไม่สบายเป็นยังไงบ้างลูก ดูแลตัวเองด้วยนะจ๊ะ อาขอโทษด้วยน๊าที่เมื่อวานรีบกลับมาก่อนพอดีมีเรื่องที่โรงงานน่ะแล้วอากองทัพก็ใจร้อนอยากรีบไปดูก็เลยรีบกลับมากันก่อน"

"ขวัญไม่เป็นอะไรมากค่ะอากานแค่เป็นไข้นิดหน่อยอากานไม่ต้องเป็นห่วงขวัญนะคะ" ฉันจำใจโกหกท่านทั้งที่ไม่อยากโกหกแต่มันจำเป็น และก่อนว่าสายไปอากานก็กำชับบอกให้ฉันพักผ่อนเยอะๆห้ามตากแดดห้ามเล่นน้ำทะเล อยากจะบอกว่าฉันไม่ได้ออกไปไหนเลยอยู่ในห้องตามคำสั่งของอากานแต่ฉันไม่ได้นอนพักเลยเพราะเขาเอาแต่รังแกฉันทั้งวันจนฉันต้องขอร้องให้เขาหยุดเขาถึงจะหยุด

สงคราม....

วันนี้ผมคงต้องพาของขวัญกลับเพราะวันนี้เอมอรจะกลับมาแล้วผมอยากเห็นหน้าของเอมอรจริงๆว่าเธอจะทำยังไง อยากจะบอกว่าเอมอรโทรหาผมเป็นร้อยๆสายแต่ผมไม่รับผมปิดเครื่องไปเลยเพราะอะไรน่ะเหรอเพราะผมส่งรูปไปให้เอมอรดูยังไงล่ะ 

"ฉันส่งเธอแค่นี้นะ" ผมบอกของขวัญน้ำเสียงราบเรียบเมื่อรถแล่นมาจอดถึงหน้าบ้านรวมถึงสรรพนามที่ผมเรียกมันกลับมาเป็นเหมือนเดิมแล้วไม่มีผัวไม่มีเมียไม่มีพี่ไม่มีขวัญมีแต่ฉันกับเธอจนของขวัญมองหน้าแบบแปลกๆแต่ผมก็ไม่ได้สนใจเพราะตอนนี้ผู้หญิงคนนี้หมดประโยชน์แล้ว

"เอ่อ ค่ะ ถ้างั้นขวัญเข้าบ้านก่อนนะคะ" 

"อืม" ผมตอบกลับอย่างขอไปทีก่อนจะมองไปนอกกระจกรถเพราะตอนนี้ผมไม่ต้องเสแสร้งแกล้งทำเป็นผู้ชายอ่อนแออีกต่อไปแล้ว

ผมกลับเข้ามาในบ้านแล้วคอยมองเวลารอเวลาที่เอมอรจะเดินเข้ามาโวยวายที่บ้านผมรู้จักนิสัยเธอดี และก็เป็นไปตามที่ผมคาดการณ์เอาไว้

"โอ๊ย ฮืออออ คุณเอมขวัญเจ็บฮืออออ ฮืออออ"

"พี่ครามอยู่ไหนพี่คราม!!!" 

"อะไรพี่อยู่นี่" ผมเดินลงมาจากห้องนอนชั้นบนหลังจากได้ยินเสียงโวยวายของเอมอรรวมถึงเสียงร้องของของขวัญที่ถูกเอมอรจิกผมลากเข้ามาในบ้าน ผมยืนมองด้วยสายตาเรียบเฉยไม่ได้รู้สึกอะไร

"พี่บอกกับเอมมาว่าพี่กับนังนี่ไม่ได้มีอะไรกันรูปที่พี่ส่งมาให้เอมดูมันเป็นแค่รูปตัดต่อ"

"มันคือรูปจริง และมันก็ไม่ได้มีแค่รูปนั้นรูปเดียวถ้าเอมอยากดูพี่จะส่งให้ดูเพราะมันมีทั้งรูปทั้งคลิป"

"กรี๊ดดดดดด พี่ครามทำไมทำกับเอมแบบนี้ พี่ไปเอากับนังชั้นต่ำเอานังกาฝากลูกเมียน้อยนี่ทำไม พี่ก็รู้ว่าเอมเกลียดมัน" เอมอรตะโกนพูดแต่ผมไม่ได้มองหน้าเธอเลยผมมองอีกคนต่างหากที่นั่งกับพื้นร้องไห้ผมเผ้ายุ่งเหยิงผมรีบเบนสายตาหนีเพราะไม่อยากเห็นแววตาคู่นั้น

"แล้วไงในเมือ่พี่เอาไปแล้ว"

"พี่ครามทำไมพี่พูดแบบนี้ พี่กับเอมเรากำลังจะแต่งงานกันนะ"

"พี่ไม่แต่ง"

"พี่พูดว่าไงนะ"

"ได้ยินแล้วนี่จะถามทำไมซ้ำซาก"

"เพราะมันใช่ไหมเพราะนังนี่ใช่ไหมพี่ถึงไม่ยอมแต่งงานกับเอม"

"เพราะเธอทำตัวเธอเองต่างหากเอมอร"

"เอมทำอะไร เอมรักพี่รอพี่มาตลอดสี่ปี"

"เธอบอกว่าเธอรอพี่อย่างงั้นเหรอ หึรออิท่าไหนกันล่ะถึงต้องหนีไปทำแท้งถึงเกาหลี"

"พี่คราม!!!"

"หึคิดว่าฉันโง่มากเลยสินะ คิดว่าฉันจะไม่รู้สินะ"

"แก แกบอกพี่ครามใช่ไหมนังขวัญนังสารเลว แกตายคาตีนฉันแน่วันนี้"

"ฮืออออ ขวัญไม่ได้บอกนะคะ ขวัญสาบานได้ ฮือออ"

"ถ้าไม่ใช่แกแล้วมันจะใครในเมื่อแกรู้เรื่องนี้คนแรก" ก่อนที่เอมอรจะลงมือกับของขวัญอีกรอบผมก็เลยบอกความจริงไปว่าผมรู้มาจากใคร

"ฉันรู้มาจากไอ้ผู้ชายที่มันเอาเธอจนท้องนั่นแล่ะมันสารภาพกับฉันทุกอย่าง"

"พี่ว่าไงนะ"

"ฉันคงไม่ต้องบอกชื่อไอ้ผู้ชายคนนั้นหรอกนะว่ามันชื่ออะไรทำงานที่ไหนลูกเต้าเหล่าใคร หึ"

"พี่ครามเอม..."

"เธอออกไปจากบ้านฉันได้ละเอมอรแล้วก็เอาผู้หญิงคนนี้ออกไปด้วย" ผมมองไปที่ของขวัญที่นั่งร้องไห้ไม่หยุดอยู่ที่พื้น

"ของขวัญจะไม่ไปไหนทั้งนั้นส่วนเอมอรหนูกลับไปก่อนอามีเรื่องต้องเคลียร์ภายในครอบครัวคนนอกไม่เกี่ยว"

ตั้งแต่เขียนนิยายมาอิสงครามน่าจะเป็นพระเอกที่เลวสุดละ อยากด่าเชิญด่าเลยจ้าไรท์พิมพ์ไปก็ด่าไปพระเอกอะไรจะเห้ได้ขนาดนี้5555

ตอนจบอิสงครามอาจจะไม่ใช่พระเอกก็ได้ต้องมาลุ้นกันเพราะไรท์ก็ยังไม่รู้ว่าจะยังไงเหมือนกันกับความเลวของอิสงครามเพราะไรท์แต่งสดด้นสดทุกตอน มาลุ้นไปด้วยกันนะคะ ส่วนใครที่บอกว่าไม่อยากอ่านต่อก็ขออภัยด้วยละกันนะคะเพราะไรท์คงแต่งให้ถูกใจรี๊ดทุกคนไม่ได้