" สัญญาหย่า "
2061 Words
@ มิเกล
ฉันชื่อมิเกล อายุ 24 ปี เรียนบริหารปี 3 ฉันเป็นลูกสาวคนเดียว แม่ฉันทำงานเป็นแม่บ้านที่คฤหาสน์หลังใหญ่ของคุณท่าน คุณท่านเป็นคนส่งเสียฉันเรียนหนังสือ ท่านเอ็นดูฉันมาก ฉันเองก็รักและเคารพท่านมากเช่นกัน คุณท่านขอให้ฉันแต่งงานกับลูกชายของท่าน เพราะท่านอยากตอบแทนที่แม่ฉันเคยช่วยชีวิตลูกชายท่านไว้ และแม่ของฉันท่านกำลังป่วยหนักด้วยโรคมะเร็งระยะสุดท้าย ท่านฝากฉันไว้กับคุณท่าน และขอให้ฉันทำเพื่อท่านสักครั้ง ฉันจึงยอมแต่งงานเพื่อแม่และตอบแทนบุญคุณที่คุณท่านเลี้ยงดูฉันมาอย่างดี
ตอนเด็กๆนั้นฉันเคยหลงรักคุณเวหา แต่พอเริ่มโตขึ้นก็พอจะรู้ตัวเองดีว่าไม่สมควรไปชอบคนระดับเขา เขากับฉันมันคนละชั้นกัน และที่สำคัญเขาคงไม่หันมาชายตามองฉัน เพราะเขาเกลียดฉันมาก ดูถูก เหยียดหยามฉันสารพัด เขาไม่เคยเข้าใกล้ฉัน เขารังเกียจฉันมาก ฉันจึงต้องเจียมตัว ไม่กล้าไปชอบคนแบบเขา
@ในรถ
บรรยากาศภายในรถเงียบงัน อึดอัดและเย็นยะเยือกอย่างบอกไม่ถูก กลิ่นน้ำหอมอ่อน ๆ ปนกับกลิ่นหนังจากเบาะรถหรูยิ่งตอกย้ำความห่างเหินระหว่างเราสองคน ฉันยืนลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเปิดประตูหลังอย่างเก้ ๆ กัง ๆ แล้วทรุดตัวลงนั่ง เงาของเขาที่นั่งอยู่เบาะหน้าเต็มไปด้วยแรงกดดัน และฉันรับรู้ได้ทันทีว่าทำสิ่งที่เขาไม่พอใจเข้าให้แล้ว
"ฉันเป็นคนขับรถให้เธอรึไง...มานั่งข้างหน้า"
เขาดุฉันเสียงดัง น้ำเสียงแข็งกร้าวราวกับคมมีดกรีดลงกลางใจ ฉันสะดุ้งเฮือกทันทีที่ได้ยิน เสียงของเขาเหมือนสายฟ้าฟาดกลางอารมณ์ที่สั่นคลอนอยู่แล้ว ฉันเงยหน้าขึ้นนิดหนึ่งอย่างตื่นตระหนก ดวงตาเบิกกว้าง แล้วรีบตอบไปเสียงเบา ขณะก้มหน้าลงอย่างรู้สึกผิด ก็ฉันไม่รู้ว่าควรที่จะนั่งตรงไหน ฉันเลยไปนั่งเบาะด้านหลัง
"ขอโทษค่ะ...เกลไม่รู้"
ฉันพูดเสียงแผ่ว รู้สึกเหมือนเสียงตัวเองถูกกลืนหายไปกับอากาศเย็นชาด้านในรถ นิ้วมือกำเข้าหากันแน่นอย่างหาที่ยึดเหนี่ยวให้ตัวเองไม่สั่น เสี้ยวหน้าด้านข้างของเขาที่สะท้อนมากระจกมองหลังยังคงเคร่งเครียด ไม่มีแม้แต่รอยผ่อนปรน
"หึ...คงจะดีใจจนเนื้อเต้นสินะ ได้แต่งงานกับฉัน....แต่อย่าหวังว่าฉันจะเอาเธอมาทำเมีย...ฉันไม่มีวันแตะต้องผู้หญิงน่ารังเกียจอย่างเธอ"
น้ำเสียงของเขาเย็นชาจนเหมือนน้ำแข็งที่จงใจปาใส่กลางอก ฉันกลืนน้ำลายลงคออย่างฝืดเคือง ความเจ็บปวดพุ่งขึ้นมารวดเร็วโดยไม่ต้องมีคำสาปแช่งใด ๆ เสียงของเขาทิ่มแทงเข้ามาโดยตรง หัวใจฉันร่วงไปอยู่ที่ตาตุ่ม ดวงตาร้อนผ่าวแต่ฝืนไม่ให้หยดน้ำใสไหลออกมา
ฉันได้แต่นั่งก้มหน้าบีบมือตัวเองไว้แน่น แสงไฟจากถนนส่องลอดผ่านกระจกเป็นริ้ว ๆ อย่างไร้อารมณ์ คล้ายกับหัวใจของเขาในตอนนี้
ฉันจะอยู่กับเขาได้สักกี่วัน ฉันได้แต่ถามตัวเองในใจ... หวังว่าเขาคงจะไม่ฆ่าฉันก่อนหรอกนะ
@คอนโด ~ เวหา
ลมเย็นจากเครื่องปรับอากาศบริเวณล็อบบี้ไม่ได้ช่วยลดความตึงเครียดที่ปกคลุมบรรยากาศรอบตัวชายหนุ่มผู้มีท่าทีเย็นชาคนนั้นได้เลย เขายืนกอดอกอยู่ตรงหน้าประตูทางเข้าคอนโดหรู ร่างสูงสง่าสวมเสื้อเชิ้ตสีเข้มตัดกับผิวขาวจัด ยืนจ้องหญิงสาวตรงหน้าอย่างไม่มีเยื่อใย ดวงตาเรียบนิ่งเหมือนกระจกที่ไม่มีความรู้สึก
"ขนกระเป๋าขึ้นไปให้ฉันด้วย" น้ำเสียงห้วนจัด ดุดันในทุกพยางค์ หญิงสาวสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะเงยหน้าขึ้นด้วยแววตาไม่มั่นใจ
"คะ..?" เธออึกอัก ริมฝีปากซีดจางเพราะความกดดัน ดวงตาวูบไหวเล็กน้อยขณะมองสบตาเขา
"ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องรึงัย"
เขากัดฟันพูดอย่างหัวเสีย ดวงตาคมวาวแล่นวาบขึ้นมาทันทีที่เธอไม่ตอบสนองได้ดั่งใจ ใบหน้าคมคายบึ้งตึง ร่างสูงยืดตรง รังสีคุกคามพุ่งเข้าใส่หญิงสาวที่ยืนอ้ำอึ้ง
"ฉันขอบอกเธอไว้ก่อนเลยนะ ห้ามบอกเรื่องที่ฉันกับเธอแต่งงานกัน...ห้ามให้ใครรู้เด็ดขาด....ถ้าเธอบอกใครฉันจะฆ่าเธอ...เข้าใจไหม"
น้ำเสียงราบเรียบแต่ทุ้มต่ำจนเหมือนมีมีดบางเฉือนผ่านกลางใจ ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความเย็นชาไม่มีแม้แต่ประกายอ่อนโยน หญิงสาวเบือนหน้าหลบ แผ่นหลังเกร็ง ร่างกายสั่นเล็กน้อยอย่างห้ามไม่ได้
"ค่ะ...เกลทราบแล้วค่ะ"
เธอตอบเสียงแผ่ว ดวงตาหลุบต่ำ มือที่กำกระเป๋าแน่นเริ่มสั่น ความเจ็บช้ำไม่ได้แสดงออกผ่านน้ำตา แต่ปรากฏชัดในน้ำเสียงที่เธอพยายามควบคุม
"แล้วอีกอย่างเธออยู่ที่นี่ในฐานะคนใช้ ไม่ใช่เมีย..อย่ามาทำสำออยใส่ฉัน..รีบขนกระเป๋าตามฉันขึ้นไป"
เขาพูดพร้อมหมุนตัวเดินนำอย่างไม่เหลียวมองเธอเลยแม้แต่น้อย ฝีเท้าหนักแน่น สม่ำเสมอ ทิ้งความเย็นชาหนักอึ้งไว้ข้างหลัง
"อ่อ..แล้วไม่ต้องขึ้นลิฟต์ไปพร้อมกับฉันนะ...เธอเดินขึ้นบันไดไป คนอื่นจะได้ไม่สงสัย"
คำพูดนั้นหยามเกียรติอย่างจงใจ หญิงสาวกัดริมฝีปาก ดวงตาแดงก่ำแต่พยายามกลั้นทุกอย่างไว้ภายใน เธอยืนนิ่งชั่วอึดใจก่อนจะถามด้วยเสียงเบาราวกระซิบ
"ห้องคุณเวหาอยู่ชั้นไหนคะ"
"ชั้น 20" คำตอบของเขาสั้นกระชับ แต่หนักหน่วงเสียจนเหมือนเป็นคำพิพากษา
"ฮ่ะ.!!!..แต่ว่ามัน..." เธออุทานออกมาโดยไม่รู้ตัว ใบหน้าเผือดลงอย่างเห็นได้ชัด หันไปมองบันไดที่ทอดยาวขึ้นไปถึงชั้นบนสุด
"ทำไม หรือเธอปัญหา.." เสียงแข็งกร้าวปะทะโสตประสาทอีกครั้ง เขาชะงักฝีเท้า หันกลับมาด้วยแววตากดดัน
"ปะ..เปล่าค่ะ.. แล้วหมายเลขห้องหมายเลขอะไรคะ" เธอรีบก้มหน้าตอบกลบเกลื่อนความไม่พอใจในน้ำเสียงของเขา มือยังคงกำสายกระเป๋าแน่นจนข้อนิ้วซีดขาว
"ทั้งชั้นมีห้องเดียว"
"ค่ะ.."
ผมให้ยัยคนใช้ขนกระเป๋าใบใหญ่ของผม รวมทั้งของเธอด้วย ขึ้นไปบนคอนโดชั้นบนสุด ผมให้เธอเดินไป ไม่อยากให้ใช้ลิฟต์ร่วมกันกับผม เดี๋ยวคนอื่นมาเห็นจะเอาไปพูดให้ผมเสียหาย
สายตาของผมเหลือบไปมองเธอที่พยายามลากกระเป๋าอย่างยากลำบาก ท่ามกลางแสงไฟสีขาวสว่างจ้าในล็อบบี้ เสียงล้อกระเป๋าครูดกับพื้นสะท้อนก้องคล้ายจะเยาะเย้ยเธออย่างเลือดเย็น รอยยิ้มบางๆ ผุดขึ้นที่ริมฝีปากของผมแต่ไม่มีความอบอุ่นใดๆ ...มีเพียงความเย้ยหยันและความรู้สึกเหนือกว่า ที่ทำให้หัวใจของผมสงบขึ้นเล็กน้อย
@1 ชั่วโมงต่อมา
"ก๊อก..ๆๆๆ" เสียงเคาะประตูดังขึ้นท่ามกลางความเงียบของคอนโดหรู เสียงเคาะเบาๆ แต่มีจังหวะของคนที่ใช้แรงเฮือกสุดท้าย เสียงหอบหายใจที่ตามมาเหมือนลมหอบใหญ่ของคนหมดแรง
"แฮ่ๆๆๆ ....."
เสียงยัยนั่นหอบหายใจอย่างหนัก เธอยืนพิงขอบประตู มือข้างหนึ่งยันกับกำแพง อีกมือใช้หลังมือปาดเหงื่อบนใบหน้าซีดเผือด เสื้อผ้าชุ่มเหงื่อจนแนบกับเนื้อ เธอหายใจหอบอย่างคนหมดแรง ร่างเล็กๆ นั้นดูเหมือนจะล้มลงได้ทุกเมื่อ จากนั้นก็เอามือปาดเหงื่อตัวเองออก… ใครจะคิดว่ายัยนั้นจะซื่อบื้อเดินขึ้นบันไดมาจริงๆ
เวหายืนพิงขอบประตู แขนกอดอก ดวงตาคมทอดมองเธอด้วยสีหน้าเอือมระอา ปากกระตุกยิ้มเยาะอย่างหมั่นไส้
"ชักชา...มัวทำอะไรอยู่" เสียงนั้นแข็งกระด้าง เต็มไปด้วยความรำคาญ
"เกลเดินขึ้นบันไดมาตั้ง 20 ชั้นนะคะ" เธอพูดทั้งที่ยังหอบ ดวงตาแดงก่ำจากความเหนื่อยล้าและน้ำตาที่กลั้นไว้ เสียงพูดสั่นแต่ยังเต็มไปด้วยความพยายามฝืนทน
"แล้วงัย?" คำตอบที่เย็นเฉียบและไร้เยื่อใยนั้นแทงใจจนเธอเงียบไป หญิงสาวเม้มปากแน่น พยักหน้าเบาๆ อย่างยอมจำนน
"เปล่าค่ะ.." น้ำเสียงเบาจนแทบไม่ได้ยิน
@ภายในห้องคอนโดหรู
คอนโดตกแต่งอย่างมีรสนิยม พื้นหินอ่อนสะท้อนแสงไฟซอฟต์ไวท์ที่ทำให้บรรยากาศดูหรูหรา แต่กลับเย็นยะเยือกจากความเงียบและไร้อารมณ์จากเจ้าของห้อง เวหาเดินนำเข้ามาโดยไม่สนใจเธอเลย
"ห้องนี้มีห้องนอนสองห้อง ฝั่งนั้นเป็นห้องฉัน เธอห้ามเข้าไปเด็ดขาด...ส่วนอีกห้องเป็นห้องนอนแขกที่ฉันเอาไว้ใช้หลับนอนกับสาวๆ ของฉัน ส่วนเธอไปพักที่ห้องเก็บของอยู่ข้างในห้องนอนแขกอีกที" คำพูดของเขาราวกับมีดที่ฟันซ้ำลงกลางหัวใจ หญิงสาวนิ่งงัน ใบหน้าสลด แต่ก็ยังฝืนยืนตรง
"มันจะรกหน่อย เก็บเอาเองละกัน อ่อแล้วเวลาที่ฉันพาใครมาเธอห้ามออกมาจากห้องเด็ดขาด ห้ามให้ใครเห็น แล้วถ้าได้ยินเสียงอะไรก็ไม่ต้องพูด เงียบปากเอาไว้ เข้าใจไหม" คำสั่งรัวเร็วแต่ทุกคำเจ็บร้าว เธอเม้มริมฝีปาก กลืนน้ำตาที่จุกในลำคอลงไปอย่างยากลำบาก
"ค่ะ" เสียงตอบรับนั้นช่างไร้พลัง
"ห้องนี้เหรอคะ" เธอมองประตูห้องเก็บของด้วยแววตาว่างเปล่า มือเล็กแตะลูกบิดเบาๆ ราวกับยอมรับโชคชะตาที่ถูกยัดเยียด
"อยู่ได้ก็อยู่..อยู่ไม่ได้ก็กลับไป" เสียงพูดเยาะเย้ยตามมา แววตาของเวหายังคงแข็งกร้าว ไม่แม้แต่จะมองหน้าเธอด้วยความเห็นใจ
"อยู่ได้ค่ะ..." เสียงตอบของเธอเต็มไปด้วยความปวดร้าวแต่แฝงความดื้อดึงเล็กๆ ที่ยังไม่ยอมแพ้
@2 ชั่วโมงต่อมา
"ยัยคนใช้..ออกมาเดี๋ยวนี้.."
เสียงตะโกนจากในห้องก้องไปทั่วคอนโด ความเกรี้ยวกราดที่แฝงอยู่ในน้ำเสียง ทำให้เธอสะดุ้ง เธอรีบเปิดประตูห้องเก็บของออกมาทันที เสื้อผ้ายับยู่ยี่จากการนั่งพักกับพื้น ร่างเล็กเดินออกมาอย่างระมัดระวัง
"ได้ยินที่ฉันเรียกไหม..ออกมา .." เสียงซ้ำเติมดังขึ้นอีกครั้ง ดวงตาของเขามีแววหงุดหงิดชัดเจน
"ค่ะ..คุณเวหามีอะไรหรือเปล่าคะ.." เธอพูดด้วยน้ำเสียงสุภาพ ดวงตาหวาดระแวงเล็กน้อยแต่ยังพยายามสงบ
"หึ....ถ้าไม่มีอะไรฉันจะเรียกเธอทำไม" เขาพ่นลมหายใจแรงอย่างไม่ปิดบังความหงุดหงิด ก่อนจะโยนเอกสารสองแผ่นใส่เธออย่างไม่ใยดี
"ค่ะ..เกลรู้ค่ะ" เธอค้อมหัวลงเบาๆ หยิบกระดาษจากพื้นขึ้นมาช้าๆ ด้วยมือที่สั่น
"เซ็นซะ.....ผมโยนกระดาษสองแผ่นให้เธอเซ็น" เขายืนกอดอก ดวงตาจ้องนิ่ง ไม่ให้แม้แต่โอกาสได้ถาม
"อะไรคะ" เธอถามเสียงเบา ดวงตาสั่นไหว เมื่ออ่านข้อความบนกระดาษ มือที่ถือปากกาหยุดนิ่ง
"อ่านหนังสือไม่ออกหรืองัย..รีบๆ เซ็นฉันรำคาญ..ไม่อยากคุยกับเธอนาน" เขาเหยียดริมฝีปากใส่เธออย่างสมเพช เย้ยหยันกับความอ่อนแอของหญิงสาวตรงหน้า
"สัญญาหย่า?" เสียงถามของเธอแทบไม่เป็นเสียง น้ำเสียงนั้นเต็มไปด้วยความตกใจและเจ็บปวด
"ใช่..ภายใน 1 ปีนี้เธอต้องหย่ากับฉัน เธอต้องเป็นฝ่ายบอกคุณแม่ว่าเธออยากหย่าเอง..ฉันไม่ได้บังคับ" เขาพูดอย่างเลือดเย็น ไม่มีแม้แต่ประกายลังเลในแววตา
"ไม่ค่ะ..." เสียงตอบนั้นเต็มไปด้วยความแน่วแน่ น้ำตาเริ่มคลอเบ้า แต่เธอยังจ้องเขาด้วยสายตาจริงจัง
"นี่เธอ..... ฉันว่าแล้วว่าคนอย่างเธอคงหวังจะจับคนรวยอย่างฉันสินะ หึ.." เขากลอกตา ถ่มน้ำลายทางคำพูดอย่างดูถูกสุดขีด
"เกลไม่หย่า..จนกว่าคุณท่านจะบอกให้เกลหย่า.." เสียงของเธอสั่น แต่ชัดเจน ทุกถ้อยคำเหมือนตอกกลับเขาด้วยความอดทนที่เหลืออยู่เพียงน้อยนิด
"ยัยคนใช้..เธอนี่มันร้ายกว่าที่ฉันคิดอีกนะ หึ...ทนได้ก็ลองดู..ฉันจะทำให้เธอเจ็บเจียนตายเลยคอยดู..."
เขาแสยะยิ้ม ดวงตาแข็งกร้าวเหมือนสัตว์ร้าย ความเย็นชาในแววตานั้นสั่นสะเทือนเข้าไปถึงกระดูกหญิงสาว ราวกับประกาศสงครามอย่างเป็นทางการ...ในบ้านหลังเดียวกัน
- Writer
