“แม่กับน้องพาฉันไปไล่คุณไสยเพราะคิดว่าฉันโดนคุณไสย์แล้วหน้าหมองคล้ำแบบที่เป็นอยู่ตอนนี้ แกรู้มั้ยว่าฉันทุเรศตัวเองแค่ไหน ที่โดนทำแบบนั้น” ธีธัชเล่าออกมาอย่างหัวเสีย
[ฮ่าๆๆๆ เรื่องมันได้ใจจริงๆ แกนะแกจะเครียดอะไรนักหนา ฉันไม่เคยเห็นแกเครียดอะไรขนาดนี้มาก่อนเลย ปล่อยวางบ้างเถอะเพื่อน ไม่อย่างนั้นก็ไปคุยกับน้องไหมให้รู้เรื่อง ไม่ใช่มาทำแบบนี้บั่นทอนสุขภาพของตัวเองเปล่าๆ] แมนสรวงหัวเราะออกมา ก่อนที่จะเอ่ยจริงจัง เรื่องนี้มันควรจะจบได้แล้ว ไม่ใช่มาเลี้ยงไว้ให้ตัวเองทุกข์ใจแบบนี้ ถึงเวลาต้องเผชิญหน้า มันก็ควรต้องเผชิญหน้า ไม่มีอะไรน่ากลัวหรอก นอกจากความคิดของตัวเองเท่านั้น
“ฉันคุยกับยัยไหมแล้ว” ธีธัชเอ่ยออกมาเสียงเศร้า มันผิดหวังยังไงก็ไม่รู้ยิ่งมาคิดเขาก็ยิ่งไม่ชอบใจในสิ่งที่พอไหมให้เขาทำอยู่ตอนนี้
[แล้วยัยไหมว่ายังไงล่ะ] แมนสรวงเอ่ยถามต่อทันที
“ไม่ต้องการความรับผิดชอบอะไรจากฉัน ขอให้เรื่อง
