“ไม่รู้ล่ะ พี่ล็อคแล้ว ต่อให้ฟ้าถล่มแผ่นดินทลาย พี่ก็จะไม่ออกจากบ้านหลังนี้ พี่จะอยู่กับไหมที่นี่ พี่รอวันนี้มานานมากแล้ว” ธีธัชเอ่ยออกมาราวกับเด็กเอาแต่ใจ เล่นเอาทอไหมหัวเราะด้วยความขบขัน
“นานที่ไหน แค่สามอาทิตย์เอง” ทอไหมถามไปหัวเราะไป
“นานสิ สำหรับพี่ มันนานเหมือนปีหนึ่งเลยรู้มั้ย พี่รักไหม พี่อยากนอนกอดไหม และที่สำคัญพี่อยากจะรื้อฟื้นความทรงจำวันนั้นด้วย” ธีธัชเอ่ยออกมาจริงจัง เล่นเอาทอไหมหน้าแดงด้วยความเขินอาย ที่เขาพูดคงไม่ใช่ความทรงจำวันไหนหรอก คงจะเป็นความทรงจำวันที่มีเรื่อง ใครจะไปรู้ว่าเรื่องที่เธอคิดว่าคือความฝัน แต่แท้จริงแล้วคือความจริง เจ็บจริง เสียวจริง เสียตัวจริง ไม่ใช้ตัวแสดงแทนสักนิดเลย
“เวอร์ค่ะ ต่อให้อยากรื้อฟื้นแค่ไหน พี่ธัชก็ทำไม่ได้หรอกค่ะ ไหมเพิ่งท้องอ่อนๆ เดี๋ยวเจ้าตัวเล็กเป็นอันตราย” ทอไหมรีบเตือนทันที เพราะแววตาของอีกฝ่ายมันวิบวับแปลกๆ เธอกลัวลูกจะเป็นอันตราย
