“อย่าหลับนะ ได้ยินไหมมิน!”
เสียงของคิณดังขึ้นแทรกเสียงจากแอร์รถ ร่างสูงก้มมองคนข้าง ๆ ที่ตอนนี้แทบไม่มีแรงจะตอบ ซึ่งตอนนี้ดวงหน้าสวยเริ่มกลายเป็นแดงแจ๋ ส่วนริมฝีปากบางก็เอ่ยสั่นระริก เหงื่อผุดเต็มขมับ
“อึก… พี่…” เสียงแผ่วเบาราวกระซิบ “พี่อย่าพาฉัน… ไปโรงพยาบาล”
คิณขมวดคิ้วแน่น “หา? อะไรนะ มิน พูดอีกทีสิ”
“ไม่… ไม่อยากไป…” เธอพูดช้า ๆ สั่นเครือ ราวกับใช้แรงเฮือกสุดท้าย เพราะเธอรู้ดีว่าถ้าหากไปโรงพยาบาล ป๊าจะต้องรู้ ชีวิตอิสระอย่างที่เธอต้องการจะต้องจบลง
“ไม่ไปได้ยังไงกัน ตอนนี้เธอกำลังไม่ไหวแล้วนะมิน!” เขาเสียงเข้มขึ้นโดยไม่รู้ตัว มือหนาจับพวงมาลัยแน่นจนเส้นเลือดปูดขึ้นที่แขน
แต่ร่างเล็กยังพยายามดื้อ “กลับ… คอนโด… ได้ไหม…”
“โถ่เว้ย!”
เสียงสบถต่ำลอดไรฟัน ดวงตาคมกริบเต็มไปด้วยความขัดแย้ง ทั้งโกรธ ทั้งกลัว ทั้งไม่อยากขัดใจเธอ
เขามองหน้ามินอีกครั้ง เห็นเธอหลับตาพริ้ม ร่างกายร้อนระอุเห
