ทั้งสี่ต่างก็ไม่เข้าใจว่าเหตุใดคุณหนูสี่ จึงเอาแต่ร้องไห้เมื่อนางเดินมาหยุดที่หน้าประตูเรือนนี้
“คุณหนู หากไม่อยากอยู่ที่นี่เรากลับจวนกันเถอะนะเจ้าคะ ท่านอ๋องได้โปรดปล่อยคุณหนูเถอะเพคะ” ฟูชิงหมายจะดึงเอาผู้เป็นนายออกมา ทว่าคนสนิทของจินอ๋องก็ขวางเอาไว้ แม้พวกเขาจะเกรงผู้เป็นนายเอ่ยเรื่องเมื่อหกปีก่อนก็เถอะ ทว่าการที่จินอ๋องพาคุณหนูสี่มาที่นี่ก็คงตัดสินใจดีแล้วเป็นแน่
“หยุดร้องเถอะนะคนดี มีเรื่องใดทำให้เจ้าทุกข์ใจเพียงนี้ บอกพี่มาเถอะนะ อย่าเป็นเช่นนี้เลย” เสียงทุ้มอ่อนโยนเปล่งออกมา พร้อมกับแรงกอดรัดที่เพิ่มขึ้น มือเรียวลูบลงบนแผ่นหลังคนตัวเล็กเบาๆ
“ท่านมันคนใจร้าย ใจร้ายที่สุด” เสียงก่นด่าสั่นเครือเปล่งออกมา ทำเอาเฟิงหรานถึงกับเป็นงง
ซึ่งคนสนิทและฟูชิงก็ทำหน้าไม่ต่างกัน จู่ๆ หรูซินก็ต่อว่าท่านอ๋องเสียยกใหญ่ ซ้ำยังยกมือทุบตีดังตุบตับ ทว่า จินอ๋องก็ไม่ได้ตอบโต้แม้แต่น้อย
สามคนสนิทต่างก็ย
