คำพูดของคนตัวโตทำให้จื่อเหยาอายจนหน้าแดง ทำเพียงแต่นั่งก้มหน้าอยู่เช่นนั้น เหยียนจวิ้นมองดูคนตัวเล็กก็พอที่จะเข้าใจดี
"อย่ากังวล พี่จะไมรังแกเจ้าจนกว่าเจ้าจะยอม"
เหยียนจวิ้นเอ่ยกระซิบข้างหูของอีกคน จนจื่อเหยาอยากจะลุกออกจากตรงนี้เสียให้ได้ เหยียนจวิ้นเห็นเช่นนั้นจึงหยุดแกล้งอีกคน
"ท่านพี่ข้าคิดว่าจะแต่งจื่อเหยาเข้ามาพร้อมงานแต่งของท่านเลย แต่ก่อนอื่นข้าอยากจัดการกับคนที่วางยาฮุ่ยหรานเสียก่อน"
"หมายความว่าเช่นใดกัน เจ้าจะบอกว่าฮุ่ยหรานถูกวางยาเช่นนั้นหรือ ในจวนของเรานี่หรือ"
เมื่อได้ยินคำพูดของเหยียนจวิ้นทุกคนต่างก็ตกใจ จงฟานจึงเล่าเรื่องที่ตนสืบมาให้กับทุกคนฟัง หยางจวิ้นนิ่งเงียบไม่อยากเชื่อเลยสักนิด
"ทำไมเนียนเฟยถึงได้โหดร้ายเช่นนี้"
"ก่อนนี้สกุลโอทำงานให้สกุลหวัง ข้าน้อยก็พึ่งจะมารู้ตอนที่สืบเรื่องนี้ขอรับ"
จงฟานเอ่ยบอก หยางจวิ้นจึงเอ่ยถามผู้น้องขึ้น
"เจ้าคิดจะจัดการเช่นไรกั
