เช้าวันต่อมา ลลิตาตกใจแทบช็อกอีกครั้ง เมื่อรถสปอร์ตของหัสวีร์แล่นมาจอดเทียบข้างกาย หล่อนพยายามจะเดินหนี แต่เขาก็ขับรถตามติด พร้อมกับตะโกนออกมาข่มขู่
“ขึ้นรถมาเดี๋ยวนี้เลย เร็วเข้า”
“นี่คุณ... อย่ามายุ่งกับฉันนะ”
“อยากให้คนอื่นรู้หรือไงว่าเราเป็นอะไรกันน่ะ”
คำพูดของเขาทำให้ลลิตาก้าวขาต่อไปไม่ออก และสุดท้ายก็จำต้องขึ้นมาบนรถคันงามอย่างไม่มีทางเลือก
“คุณมาที่นี่อีกทำไมคะ”
“เดี๋ยวก็รู้”
แล้วรถคันงามก็แล่นกลับขึ้นไปบนท้องถนนอีกครั้ง คนขับไม่ได้พูดอะไรออกมาอีก นอกจากขับรถเงียบๆ แต่หล่อนพอจะสังเกตสีหน้าของเขาได้ว่า เขากำลังหงุดหงิดมากแค่ไหน
เวลาผ่านไปเกือบครึ่งชั่วโมง รถคันงามก็แล่นเข้ามาจอดในสวนสาธารณะแห่งหนึ่ง ที่ไม่ค่อยมีผู้คนนัก หล่อนหัวใจเต้นแรงระรัว หันไปมองเขาด้วยความตื่นตระหนก
“คุณ... พาฉันมาที่นี่ทำไมคะ”
เขาปลดเข็มขัดนิรภัยออกจากตัว และโน้มหน้าเข้ามาหาหล่อน
“โกหกอะไรฉันเอาไว้
