“แต่พี่ยาก็อยู่ที่นี่ได้นี่ครับ ไม่เห็นต้องออกไปอยู่ข้างนอกเลย ผมเป็นห่วง”
จริยาช้อนตาเศร้าๆ มองน้องเขย
“ขอบใจนะหัสที่เป็นห่วงพี่ แต่ที่พี่ต้องไปก็เพราะว่าพี่อยากจะลืมเรื่องราวที่นี่ให้หมด พี่ไม่อยากเจ็บเพราะพี่ชายของหัสอีกแล้ว”
หัสวีร์ได้ยินคำอธิบายของอดีตพี่สะใภ้ ก็เข้าใจเป็นอย่างดี
“ถ้าพี่ยาคิดแบบนั้น ผมก็ไม่ขัดข้องครับ แต่ผมคงคิดถึงน้องกิ่งมาก”
“ปราจีนกับกรุงเทพฯ ไม่ได้ไกลกันนี่จ๊ะหัส ถ้าคิดถึงหลานก็ขับไปหาได้ทุกเวลาจ้ะ พี่ยินดีต้อนรับหัสเสมอนะ”
“ขอบคุณครับพี่ยา แต่ผมก็อดใจหายไม่ได้อยู่ดี”
“เวลาจะทำให้เราชินกับสิ่งแปลกใหม่รอบตัว หัสก็ดูแลตัวเองให้ดีนะ หยุดเที่ยว และมองหาลูกสะใภ้ให้กับคุณพ่อได้แล้ว”
จริยายังเรียกบิดาของหัสวีร์ว่าพ่อเพราะมันติดปาก
“หากเจอแล้วก็อย่าทำตัวเหมือนกับที่พี่ชายของหัสทำก็แล้วกัน เพราะคนเป็นเมียมันเจ็บมาก”
“ผมไม่มีวันทำแบบนี้ทศหรอกครับ”
จริยาฝืนยิ้ม
