“เค้าต้องไปแล้วนะคะ ดูแลองค์ชายน้อยให้ดีนะคะ ทำงานหนักได้แต่ห้ามละเลยองค์ชายเด็ดขาด” ชอว์ทำหน้าเหมือนคนอยากร้องไห้เพราะ
ความน้อยใจ เรียกรอยยิ้มขบขันจากสองลูกน้องที่แอบมองมา
“หนูอัญ มองหน้าและแววตาฉันบ้างเถอะว่าอยากจะร้องไห้แค่ไหน เราสองคนต้องจากกันสองปี แต่แทนที่จะพูดหรือใส่ใจเรื่องของเราสองคนกลับเอาแต่พูดๆเรื่องของเด็กคนนี้...”
“ชอว์! บอกแล้วใช่มั้ยว่าอย่าเรียกองค์ชายน้อยแบบนั้น องค์ชายน้อยมีชื่อนะคะเรียกพระองค์ว่านาคาน้อยก็ได้” ชอว์ถอนหายใจและมองบนอีกครั้ง เขาเบื่อจะพูดและเอ่ยอะไรแล้ว...คำก็นาคา สองคำก็องค์ชายน้อย ถ้าอยากมีเด็กเล็กๆนัก เขาสาบานเลยว่าจะจัดให้เธอสามารถตั้งทีมฟุตบอลได้เลยแบบไม่เบื่อจะทำเลยที่รัก...
หมับ! ชอว์ดึงร่างบางเข้าปะทะร่างสูงของตนและกอบกุมใบหน้าหวานแหงนขึ้น เพื่อรับจุมพิตอำลาอันแสนอบอุ่นปะปนเร้าร้อนพอๆกันต่อหน้าธารกำนัลอย่างไม่แคร์สื่อ เวลาหลายนาทีกว่าชอว์จะยอม
