หนูอัญนั่งอิงแอบซบไหล่กว้างที่แขนอีกข้างโอบกอดเธอไว้ตลอดเวลาในการขับรถ ซึ่งเขาไม่จำเป็นต้องขับเองก็ได้ เขาเปิดใช้ระบบขับอัตโนมัติไว้ ไม่มีความจำเป็นต้องรีบร้อนอะไรอีกแล้ว เขาได้เธอกลับมาแล้ว...
“เซอร์ไพรส์มากๆเลยค่ะ” หนูอัญร้องบอกเมื่อชอว์จอดรถไว้และพาเธอเดินมาตามทางเล็กๆของโขดหินสูงไม่ไกลมาก จนมาพบกับบ้านหลังเล็กบนโขดหินที่สร้างเหนือพื้นน้ำทะเลที่ซัดเข้าใส่โขดหินด้านล่าง “น่ารักมาก ตกลงนี้คือบ้านไม่ใช่เรือใช่มั้ยคะ” ชอว์ยิ้มเขินๆ ตอนที่เขามาเจอที่นี่ เขาก็เกิดมโนภาพระหว่างเธอกับเขาที่นี่ บ้านหลังน้อยที่น่ารักจึงถูกเนรมิตขึ้นมาในทันที “วิวรอบด้านมันใช่เลย เค้าชอบมากค่ะ เค้ารักที่นี่ค่ะ” เมื่อหนูอัญเข้าไปดูข้างใน ดวงตากลมก็เบิกกว้าง ภาพใหญ่ของเธอกับเขาในงานเฉลิมฉลองครบรอบหนึ่งร้อยห้าสิบปีของประเทศอามันต์เมื่อสองปีก่อน เป็นภาพตอนที่เขาและเธอกำลังเต้นรำ “คุณจำได้ได้แล้วเหรอคะ”
ชอว์ส่ายหน้าไ
