พรึ่บ! หนูอัญขยับขึ้นนอนข้างกายชอว์ ตัวเขาเย็น ควับ! แม้จะต้องระวังเครื่องมือกระตุ้นหัวใจ แต่ก็ไม่เกินความสามารถที่หนูอัญจะกอดเขาไว้ “เดี๋ยวก็อุ่นขึ้น...” ฟอดดดด หนูอัญหอมแก้มที่เคยสากแต่ตอนนี้นุ่มเนียนยิ่งนัก
ด้านนอกกระจก ม่อนและซียืนยิ้มให้กันและกัน เมื่อมองภาพในห้องกระจกก่อนที่ม่านจะค่อยๆถูกเลื่อนปิดตามเวลา
กิ๊ก กิ๊ก หนูอัญค่อยๆลืมตาขึ้นเมื่อมีเสียงแปลกๆ ดวงตาพร่าเลือนเห็นเงาคนลางๆ ดวงตากลมโตค่อยๆปรับให้เข้ากับแสงที่มีน้อยนิด
“ขอโทษนะคะ...ที่ทำให้คุณตื่น”
“คุณพยาบาล...มีอะไรเหรอคะ”
“ดิฉันมาเปลี่ยนถุงเลือดนะคะ” หนูอัญพยักหน้ารับทราบ และปล่อยให้พยาบาลทำหน้าที่ของตน
“กินจุนะเรา...” เสียงกระซิบเบาๆที่ข้างหูคนตัวโต เมื่อพ่นเสียงแซวเล็กๆไปแล้วหนูอัญก็ผล็อยหลับไปอีกครั้ง
วันแล้ววันเล่า หนูอัญไม่ออกมาจากห้องกระจกเลยนอกจากเวลากินกับอาบน้ำ แพทย์ทางด้านจิตเวชจึงเรียกให้หนูอัญไปพบ
“ผมขออ
