Choices and Chances

There are times we met people in a much unexpected situation. Who knows? They might be a part of our daily life or play a very special role to our lives. ————— "Dad, laro po tayo do’n oh! Sige na, please." pagtuturo nang anak ko sa playground dito sa village namin. Nagmakaawa lang siya hanggang sa napapayag na niya ako. How could I resist that adorable face? Tumawid na kami sa kalsada at hinayaan ko na siyang maglaro. Naupo ako sa isang bench at pinagmasdan lang siyang masayang naglalaro. Batid sa mukha ni Emman ang kagalakang makapaglaro at makipaglaro sa mga batang nandito rin sa playground. This is what I admire about him. He's only a five-year old kid but he acts like an older one. He can easily adopt anywhere he go. Bakit pa ako nagtaka? A very jolly, talkative and approachable kid like him can. I've been watching him for a couple of minutes at mukhang wala siyang planong huminto. Bigla namang dumating ang isa kong kaibigan ko, si Migs, na tamang-tama lang dahil nababagot na ko na wala akong kausap dito. "P’re, day-off mo?" tanong niya "Wala talaga akong pasok `pag weekend. Ikaw? Anong ginagawa mo rito?" I asked inquisitively "Wala, P’re. B'wiset na thesis, pasakit. Wala pa nga akong tulog mula kagabi. Ngayon lang ako lumabas, papahangin. Ikaw. Kailan ka ulit mag-aaral?" "Hindi na muna siguro, p're. Alam mo naman, may binubuhay na `ko." Migs and I were a very good friend since elementary palang. Halos sabay kami sa lahat. First communion, even circumsicion, sabay kami. Sabay nakagraduate nang elementary at high school, unfortunately, hindi na kami nagsabay ngayong college at mukhang hindi na talaga. First year college lang ang natapos ko dahil nga sa isang `di inaasahang pangyayari. It's a typical post-prom date. We’re drunk and voila, here come's Emman, my son. "Sayang ka, Kris. Siguro naman, mang-chicks, p’wede ka?" I shrugged my head as a condemnation. Napafacepalm siya, as a disappointment maybe. "Eh? Seryoso? Pare, almost six years ng wala si Wendy. Inaalagaan niyo naman ng maayos `yong anak niyo. Siguro naman, ayos lang `yon. It's your time para pagbigyan naman ang sarili mo." Emman's mom died five years ago due to an undiagnosed brain tumor. Matagal na daw siyang mayroon nito at inakalang wala na. The pregnancy increased the symptoms. Kinaya pa niyang isilang ang anak namin through emergency caesarian section, but unfortunately, six hours after giving birth, she was declared brain dead. Buhay pa sana siya ngayon kung natanggal agad `yong haemoblastoma. Wala na rin kaming ibang nagawa kung hindi tanggaping wala na siya. But the saddest part is, after the cremation, her family blamed me for everything. Kung hindi ko raw nabuntis ang anak nila, malamang, buhay pa ito ngayon. Sa akin na nila inasa ang pagpapalaki kay Emman at simula rin noong araw na `yon, binura na nila ang lahat ng komunikasyon mayroon kami. They handed me a huge amount of money para daw mabuhay ko ang anak namin, being practical, tinanggap ko `yon. Kasi ako mismo sa sarili ko, hindi ko rin alam kung paano bubuhayin ang anak ko. Siguro, planado talaga nila ito, to make us vanish to their lives. It made me no choice. Hindi pa namin plano noon ang magkaanak ng maaga. Nangyari nalang ang lahat ng hindi inaasahan. Wala kami sa wisyo ng mga panahong iyon. Pero hindi ko pinagsisihan ng mabalitaan kong magkakaroon kami ng anak. Bunga ito ng pagmamahalan namin, eh. Pero kung gusto nilang mawala kami sa landas nila, wala akong magagawa roon. Bubuhayin ko mag-isa ang anak ko, sa sarili kong sikap. "Tapos ka na ba magnarrate, P’re?" that question jerked my attention back. I was staring at nowhere, presuming at something. "You know what Migs, I'm waiting for someone to love me as much as Snape love Lily, as Romeo love Juliet, as Belle love the Beast or as Cupid love Psyche and vice versas. I mean, `yong mamahalin nila ako and willingly accept na may anak na ko. Besides, waiting for someone you will love is never easy." I soberly said, propounding my insights regarding our discussion "The man of words, nagiging poetic ka na naman, P’re. I think you're right. Somewhere, something incredible is waiting to be known. Who knows? Malay natin, mamaya na `yon," tumayo na siya sa kinatatayuan niya at tinapik ang balikat ko. "Anyway, I have to go. May thesis pang naghihintay sa `kin. Mauna na ako, P’re." he tapped my shoulder for the last time and waved his goobye. Tumayo na rin ako sa kinauupuan ko para puntahan ang anak ko pero wala na siya. Nagsimula na rin akong mataranta nang hindi ko siya makita sa paligid. I even asked his playmates pero hindi raw nila napansin. Nalibot at nagpabalik-balik na ako sa buong vicinity pero wala. This is my fault. Sandali lang kami nag-usap ni Migs, hindi ko na nabantayan ang anak ko. That was so ridiculous of me. Iniwan kong maglaro ang isang five year old na bata and now, he's lost. I decided to proceed to barangay hall, baka sakaling nandoon siya. I'm loosing my patience. I contacted my younger brother, Benjie, to inform me kung nakauwi na si Emman o kung sino man naghatid sa kanya. I'm worried. Kahit sino namang magulang mawalan ng anak, mag-aalala o matatakot. Sa paglilibot ko, sa isang malapit na sari-sari store, natanaw ko agad si Emman na nakaupo sa pavement. May lumapit namang babae sa kanya at inabutan siya nang softrink. Agad naman akong lumapit at kinarga si Emman. Nagulat pa nga `yong babae at napatayo. "Ikaw ba ang kasama niya?" "Ako ang tatay niya. Miss, sana nagpaalam ka kung kukunin mo `yong anak ko. Nag-aalala na ko kakahanap sa kanya. At bakit mo nga ba siya kinuha? May balak kang kidnap-in ang anak ko, `no?" am I over-reacting or what? But you couldn't blame me. "Look, I'm really sorry for what happened. Nataranta kasi ako no’ng nakita siyang nadapa tapos dumudugo `yong sugat niya. Nahila ko nalang siya rito sa tindahan para bumili nang bulak at band aid." she said in hurry. Tinignan ko si Emman from head to toe and I saw it. May band aid `yong tuhod niya. Mukhang malaki ang sugat niya kasi tatlong band aid with cotton ang nakabalot. I felt bad no'ng nakita ko `yon. Nag-judge ako bigla nang walang dahilan. "I'm sorry, my bad. Nataranta lang talaga ako kanina kaya nahila ko siya rito. Sounds weird, pero oo, ang OA ko about do'n. And baby, sorry huh? Don't worry, papaluin ko `yong alcohol kasi pinaiyak ka niya." the girl said unfeigned but merry. "No. I should be the one who's saying I'm sorry. Napagkamalan pa kitang masamang tao, tumulong ka lang naman. I'm sorry." "Wala `yon. Kasalanan ko rin naman kasi. Hinila ko lang siya bigla dito. Saka, napaiyak ko— anak mo? " she asked "Oo, anak ko. Wala na `yon, let's forget what happened a while ago. Nahihiya na kasi na ko. By the way, this is my son, Emman and I'm Kristofer. Kris for short." inabot ko ang kamay ko sa kanya para makipag-kamay at ganun din siya "I'm Ailee. Mauna na ko. May gagawin pa ko sa bahay. So, nice meeting the two of you. And sana, hindi rin ito ang huli, Kris." "We'll see. We better head home now. Hinihintay na rin kasi kami ng mga kasama namin sa bahay at mukhang may gagawin ka pa, sige na. Maraming salamat at pasensya ulit." We part ways heading to our home. Sumilip ako sandali sa likod ko para tignan siya, and unexpectedly, nakatingin rin siya sa likod niya, which is sa 'min. I waved my goodbye and continued walking. Migs is right. Somewhere, something incredible is waiting to be known.