“ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า จะพาไปกินข้าว” คนที่กำลังเคี้ยวข้าวเต็มปากจนแก้มป่อง กลืนข้าวลงคอแทบจะไม่ทัน มองผู้ชายที่ตัวเองประชดประชันไปเมื่อสักครู่แสร้งทำสีหน้าไม่เข้าใจ ทว่าในใจแอบกระหยิ่มยิ้มย่องว่าปรานต์กำลังมาง้อเธอแน่ๆ แต่จะว่าไปตั้งแต่อยู่ด้วยกันมา นี่เป็นครั้งแรกเลยก็ว่าได้ที่ปรานต์ชวนเธอออกไปทานข้าวนอกบ้าน
“ว่าอะไรนะ” อย่าหาว่ากลั่นแกล้งทำเป็นไม่ได้ยินเลยเถอะ แต่ฟาริสาอยากถามให้แน่ใจว่าหูเธอไม่ได้มีปัญหาด้านการได้ยินใช่ไหม
คนถูกถามแสดงสีหน้าเซ็งจัดเริ่มไม่สบอารมณ์ขึ้นมา เพราะคิดว่าฟาริสากำลังกวนประสาทตัวเองอยู่แน่ๆ
“จะไปไม่ไป”
“ก็ไปไหนล่ะ เมื่อกี้ได้ยินไม่ชัด”
“ไปอาบน้ำ จะพาไปกินข้าวข้างนอก ทีนี้ได้ยินชัดยัง” ชัดเต็มสองรูหูเลยล่ะ เพราะเสียงที่เปล่งมานั้นเข้าข่ายคำว่าตะโกนเลยก็ว่าได้
“พูดเบาๆ ก็ได้ยินปะ ไม่เห็นต้องตะโกนใส่กันแบบนี้เลย” คนถูกยียวนยกมือขึ้นเท้าเอวมอง หากพูดออกมา
