ฟาริสาแทบไม่มีสติสมาธิในการทำงาน สมองเธอเฝ้าแต่ครุ่นคิดถึงเรื่องของปรานต์ตลอดเวลา ตั้งแต่ขับรถจากกรุงเทพฯ มาถึงนครนายก ดีแค่ไหนที่ไม่ใจลอยจนเกิดอุบัติเหตุเข้าให้ ไม่อย่างนั้นชีวิตคงน่าสมเพชเวทนามากไปกว่านี้
พยายามเตือนตัวเองแทบทุกนาทีว่าอย่าเพ้อรำพันคร่ำครวญให้มากมาย ในเมื่อสุดท้ายก็ไม่ได้อะไรขึ้นมา สถานะของเธอกับปรานต์ชัดเจนตั้งแต่วันที่เธอก้าวเข้าไปในห้องเชือดนั้นแล้ว ว่าเธอไม่มีสิทธิ์อะไรในตัวชายหนุ่มเลยสักอย่าง นอกจากทำหน้าที่บนเตียงและอยู่ในที่ลับที่ไม่สามารถบอกใครได้ว่าเธอเป็นใคร
ในเมื่อวันนั้นเธอตอบตกลงว่าได้ ดังนั้นวันนี้จงอย่าฟูมฟายกับสิ่งที่ตัวเองเลือก จงก้าวเดินต่อไปข้างหน้า แม้จะยากเย็นแสนทรมานแต่สักวันเธอจะผ่านมันได้ เหมือนที่เธอสามารถทำงานผ่านวันนี้ไปได้อย่างไรล่ะ
และเธอยังหวังหากวันไหนที่หัวใจดวงน้อยของเธอหายดีจากความเจ็บปวด เมื่อถึงเวลาที่เหมาะสมเธอคงได้พบกับใครสักคนที่ร
