ดวงตากลมโตหยีลงจนแทบเป็นรูปสระอิ เรียวปากอิ่มแย้มยิ้มจนเห็นฟันแทบครบสามสิบสองซี่ เมื่อเห็นอาหารตรงหน้าที่ตัวเองอยากมานั่งทานตั้งนานแล้ว นั่งรถผ่านคราใดก็สัญญากับตัวเองไว้หากมีโอกาสเธอจะต้องมานั่งริมฟุตบาท ปั้นข้าวเหนียวจิ้มแจ่วปลาร้าแซ่บๆ ยัดเข้าปากคำโตๆ ตามมาด้วยหมูปิ้งร้อนๆ ส่งกลิ่นหอมยั่วยวน นั่งอ้าปากหวอน้ำลายก็สอจนต้องกลืนลงคอแทบไม่ทัน
“หุบปากหน่อย น้ำลายเธอมันจะหยดใส่อาหารอยู่แล้ว” เสียงคนที่บอกว่าไม่อยากรู้จักหญิงสาวในที่สาธารณะดังขึ้น
ไม่เข้าใจว่าทำไมจะต้องทำหน้าตา เหมือนหมูปิ้งที่วางตรงหน้าคือของวิเศษขนาดนั้น ก็แค่หมูปิ้งแสนธรรมดาที่ขายริมทางทั่วไป นั่งทานบนพื้นที่มีเพียงเสื่อผืนเดียวใช้เป็นที่รองนั่ง แต่แปลกคือคนมาเข้าแถวต่อคิวซื้ออย่างล้นหลาม กว่าตัวเองจะได้คิวนั่งทานก็ยืนรอนานพอสมควร
“ก็คนมันอยากกินนี่น่า คุณรู้ไหมเวลาฟานั่งรถผ่านนะ ฟาสัญญากับตัวเองเลยว่าต้องมากินร้านนี้ให้ไ
