“ได้ค่ะคุณพลอย” เสียงพูดคุยดังขึ้นตลอดทางเดินตั้งแต่หน้าลิฟต์มาจนถึงหน้าห้องพัก โทรศัพท์มือถือแนบติดใบหู ส่วนมือก็ควานหาคีย์การ์ดเข้าห้องอย่างทุลักทุเล เพราะความไม่เป็นระเบียบของกระเป๋า อีกอย่างต้องประคับประคองกล้องตัวใหญ่ที่สะพายอยู่บนไหล่ดั่งเช่นสินทรัพย์มีค่า เพราะราคาที่ซื้อมาค่อนข้างแรงพอตัว
มือบางผลักประตูห้องเปิดออก แทรกตัวเดินเข้าไป ถอดรองเท้าแบบลวกๆ ในขณะที่หูก็ฟังปลายสายสนทนากลับมา
“ไม่มีปัญหาค่ะ คุณพลอยส่งรายละเอียดงานมาทางไลน์ได้เลยนะคะ เดี๋ยวฟาเข้าไปดูค่ะ” ปากว่ามือก็วางกล้องลงบนเตียงนอนพร้อมด้วยถุงกระดาษที่มีผลิตภัณฑ์ของลูกค้าที่ส่งมาให้เพื่อถ่ายรูป
“ค่ะ ขอบคุณมากๆ เลยนะคะที่คิดถึงฟาตลอดเลย เดี๋ยวฟาแถมรูปสวยๆ ไปให้นะคะ...ค่ะ สวัสดีค่ะ” หลังจากวางสายฟาริสาก็แทบจะหงายหลังลงบนเตียงนอน
วันนี้ทั้งวันแทบไม่ได้หยุดหย่อน ช่วยงานที่ร้านขายก๋วยเตี๋ยวเก็บร้านเสร็จ ก็เข้าไปช่วยลุงชาญ
