ช่วงห้าทุ่มกว่าๆ แม็กซ์ควินเดินออกมารับลมเย็นๆ ข้างนอกคนเดียว ตอนนี้ลมหนาวเริ่มมาเยือนบ่งบอกถึงฤดูสุดท้ายของปีเพื่อเริ่มต้นปีใหม่ มาเฟียหนุ่มผู้ทรงอิทธิพลทอดสายตามองวิวตึกที่แสนน่าเบื่อ เป็นมุมเดิมๆ ที่ชอบมายืนคิดอะไรเรื่อยเปื่อยคนเดียว
‘แม็กซ์ควิน! ทำอะไรน่ะมากินข้าวเร็ว’
เขายืนนิ่งไปชั่วครู่ ก่อนทีืรอยยิ้มบางเบาจะผุดขึ้นมาทำให้ใบหน้าที่ปกติจะคมเข้มดุดันดูอ่อนโยนขึ้นอย่างประหลาด ภาพของเธอผู้เป็นเจ้าของเสียงและรอยยิ้มนั้นยังคงชัดเจนในความทรงจำ เขาหลับตาลง เห็นภาพของตัวเองในช่วงเวลาที่แสนสุข ในเวลาที่หัวใจเขาไม่ได้แข็งกระด้างเช่นนี้
ทุกครั้งที่เจ้าของเสียงนั้นเรียก ทุกอย่างรอบตัวดูมีสีสัน สดใส และมีชีวิตชีวา แต่เพราะเหตุการณ์ครั้งนั้นทำให้ทุกสิ่งทุกอย่างพังทลายลง ภาพรอยยิ้มสดใสที่เคยมี กลับกลายเป็นเงาของความเจ็บปวดที่ตามหลอกหลอน แม้วันเวลาจะผ่านไปนานเท่าไหร่ เขาก็ไม่สามารถลืมเธอ…
‘อย่าท
