“มือมึงไปวัดกับกำแพงมาเหรอ” คิรันเอ่ยขึ้น หลังจากสายตาเหลือบไปเห็นว่ามือข้างซ้ายของแม็กซ์ควินถูกพันไว้ด้วยผ้าก๊อซสีขาว
“เสือก” เขาตอบสั้นๆ พลางยกแก้วน้ำสีเหลืองอำพันขึ้นดื่มเพื่อดับอารมณ์คุกรุ่นภายในใจ แต่มันกลับ…ไม่ช่วยอะไรเลย
“เอ้าไอ้เหี้ย กูถามดีๆ ด่ากูเสือกเฉย” คิรันพูดแล้วหันไปมองไรอัน
“มึงก็ไปถามมัน มันยิ่งกำลังอารมณ์ไม่ดีเพราะถูกสาวทิ้ง” ไรอันพูดอย่างกระแนะกระแหนจนโดนสายตาคมเข้มตวัดมองอย่างไม่สบอารมณ์ แต่กลับไม่รู้สึกหวั่น
“มึงเฮิร์ทเพราะโดนสาวทิ้งจริงๆ เหรอวะ” คิรันพูดพร้อมกับมองแม็กซ์ควินตามไปด้วย
“พวกมึงเป็นเหี้ยไรเนี่ย กูชวนมาแดกเหล้า ไม่ใช่มานั่งสัมภาษณ์ว่ากูเป็นไร”
“พวกกูก็แค่อยากรู้ เพราะอาการมึงชัดเจน”
เขาไม่ตอบ ยิ่งโดนถามจี้จุดยิ่งทำให้หัวเสีย ยกแก้วน้ำสีเหลืองอำพันขึ้นดื่มอึกแล้วอึกเล่าจนหมด ก่อนจะวางกระแทกลงโต๊ะกระจกลายหินอ่อนสีดำแรงๆ เสียงดัง
ไรอันกับคิรันมองหน้า
