เธอลุกขึ้นมาทำอาหารเช้าให้แม็กซ์ควินอย่างเงียบๆ โดยไม่ให้คนป่วยรู้สึกตัว แค่ขยับตัวนิดหน่อยเขาก็รู้สึกตัวแล้วจึงต้องทำอะไรเบาๆ เช้านี้เลือกทำเป็นข้าวต้ม ตั้งหน้าตั้งตาทำข้าวต้มจนเกือบจะเสร็จ
ตอนนี้แปดโมงกว่าแล้ว…
ปกติแม็กซ์ควินจะตื่นเช้ามาออกกำลังกาย แต่วันนี้เงียบๆ เพราะอาการป่วยที่พลอยทำให้เขาอ่อนเพลียและไม่มีแรง
เมื่อทำข้าวต้มเสร็จ เธอยกเข้าไปให้เขาในห้องนอนเพราะกลัวเขาไม่มีแรงเดิน ถาดข้าวต้มถูกวางลงโต๊ะเล็กข้างเตียงนอน ตอนนี้แม็กซ์ควินยังคงหลับอยู่ โดยเขานอนตะแคงมาฝั่งที่เธอนั่งอยู่ตอนนี้ในสภาพกอดผ้าห่มเอาไว้แน่น
“คุณแม็กซ์ควินคะ”
“…”
“คุณแม็กซ์ควิน ตื่นมากินข้าวเช้าก่อนค่ะ”
“อื้อ…” แม็กซ์ควินเริ่มส่งเสียงเบาๆ ในลำคอเมื่อโดนปลุก เปลือกตาที่ปิดสนิทค่อยๆ ปรือขึ้นอย่างยากลำบาก เมื่อสมองเริ่มประมวลผล ความปวดร้าวตามร่างกายและหนักอึ้งที่หัวพลันวิ่งเข้ามาเป็นสัมผัสแรก จนไม่อยากลุกออกไป
