“อย่าพูดว่าจะไปจากฉัน”
ญาณินเงียบไปเมื่อได้ยินคำพูดของเขา สายตาของเธอจ้องมองพื้นอย่างเลื่อนลอย ไม่กล้าสบสายตาของชายตรงหน้า ความตึงเครียดในอากาศทำให้เธอรู้สึกเหมือนหายใจไม่ทั่วท้อง
“เข้าใจที่ฉันพูดไหม” เมื่อเห็นญาณินเอาแต่นิ่งเงียบจึงเอ่ยถามอีกครั้ง
เธอพยักหน้าเล็กน้อยแต่ไม่ได้พูดอะไร เขาเดินเข้าไปใกล้จนเธอรู้สึกถึงแรงกดดันที่แผ่ซ่านออกมาจากเขา
“ถ้าฉันไม่อนุญาตเธอก็ไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น”
“ตะ…แต่ญาณิน…”
“ชีวิตเธอตอนนี้ขึ้นอยู่กับฉัน ทุกอย่างที่เธอทำก็ขึ้นอยู่กับฉัน” เขาพูดแทรกญาณินทั้งที่ยังพูดไม่จบ
คำพูดของเขาทำให้เธอเม้มปากแน่น ความเจ็บปวดในใจเหมือนจะพุ่งทะลุอก เธอไม่อยากเชื่อว่าเขายังคิดแบบนี้ ทั้งๆ ที่เธอพยายามอธิบายเหตุผลให้เขาเข้าใจ
“แต่ญาณินก็มีชีวิตของตัวเองเหมือนกันนะคะ…” เธอกลั้นใจพูดออกมา น้ำเสียงของเธอเริ่มสั่น
“ญาณินอยากมีโอกาสทำสิ่งที่ตัวเองรัก อยากใช้ชีวิตในแบบที่ตัวเอ
