หลายวันต่อมา
“ตัวนี้สวย แม่ว่าเหมาะกับหนูญาณินนะ”
“พะ…พอแล้วค่ะ คุณแม่ซื้อให้ญาณินเยอะแล้ว” เธอรู้สึกเกรงใจแม่ของแม็กซ์ควินมาก วันนี้ถูกชวนมาชอปปิงเป็นเพื่อนที่ห้างสรรพสินค้าหรูหรา คนที่นี่แต่งตัวดูดีประโคมแบรนด์เนม บางคนแต่งตัวด้วยเสื้อยืดธรรมดาแต่ใส่นาฬิกาเรือนละหลายล้าน ตัดภาพมาที่เธอธรรมดาจนเทียบไม่ติด
“เอาอีกสักตัวนะ แม่อยากซื้อให้” ยูริหันไปบอกญาณินด้วยรอยยิ้ม
“แพงไปไหมคะ…” เธอพูดเบาๆ เพราะกลัวพนักงานได้ยิน
“อะไรที่เหมาะสมกับว่าที่ลูกสะใภ้ ไม่มีคำว่าแพง”
เธอเหลือบมองราคาชุดตรงป้าย ราคาเป็นหมื่นเลยทีเดียว แค่เสื้อผ้าเธอสามารถใส่ราคาถูกๆ โดยไม่จำเป็นต้องเป็นของแบรนด์เนมเลย มันแพงเกินไป ไม่เหมาะกับคนอย่างเธอเลยสักนิด
หลังจากชอปปิงเสร็จ ทั้งคู่ออกมาหาร้านกาแฟใกล้ๆ นั่งดื่มด้วยกัน ยูริเดินคล้องแขนญาณินเข้าไปในร้านอย่างเป็นกันเองราวกับเพื่อนสนิท ทุกสายตาจับจ้องมายังทั้งสองคนเพราะสว
