ถึงแม้จะไม่ใช่ครั้งแรกที่นอนค้างเพนท์เฮาส์ของแม็กซ์ควิน แต่เธอก็นอนค้างที่นี่ไม่บ่อยนัก นับจำนวนครั้งได้เลยก็ว่าได้ เธอเดินกลับเข้ามาภายในเพนท์เฮาส์หรูที่เพิ่งเดินออกไปก่อนหน้านี้ เท้าเล็กเดินไปยังโซฟาตัวใหญ่อย่างรู้ว่าควรนอนตรงไหน
นี่คือที่นอนของเธอ…
แม็กซ์ควินขมวดคิ้วเข้าหากันเมื่อเห็นญาณินเดินไปโซฟา ก่อนจะขยับริมฝีปากเอ่ยถาม
“ทำอะไรของเธอ”
“ญาณินต้องนอนตรงนี้ไงคะ”
“ฉันบอกเหรอว่านอนตรงนั้น?”
“ปะ…ปกติญาณินนอนตรงนี้นี่คะ” เธอตอบเสียงแผ่ว
“เข้าไปนอนข้างใน”
“ข้างใน…?” เธอทวนคำพูดของเขาอีกรอบอย่างไม่เข้าใจเท่าไรนัก ยังคงยืนนิ่งทำหน้างงอยู่ที่เดิมไม่ไปไหนจนเขาเริ่มแสดงสีหน้ารำคาญกลับมาพร้อมกับเสียง ‘จิ๊’ ปากเบาๆ
“ข้างในห้องฉัน”
“ญาณินเกรงใจค่ะ”
“แค่นอนจะเกรงใจทำไม ขนาดนอนเย็-กันยังเคยทำมาแล้ว”
ประโยคนั้นของแม็กซ์ควินทำเอาญาณินเผลอใจกระตุกวูบขึ้นมา ใบหน้าสวยหวานพลันร้อนเห่อขึ้นมาจนแ
