วันต่อมา
ใต้สะพานข้ามแม่น้ำ
นุ่มนิ่มนัดรวมตัวกับเพื่อนสนิทอีกครั้ง พูดพร่ำเล่าถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อวาน แม้จะได้การปลอบใจ แต่ก็ไม่ทำให้ความรู้สึกเจ็บปวดดีขึ้น คิมเริ่มแสดงความคิดเห็น
"ฉุดอีนั่นแล้วยกพวกไปรุมโทรมมันเลยดีไหม"
"นี่มึงเป็นเพื่อนหรืออาชญากรเนี่ยเหมือนโตในคุก มึงจะบ้าหรือไง คุกไม่ได้มีไว้ขังหมานะคะ"
"กูสงสารอีนิ่ม ฮึกกก"
"เออ กูก็สงสารมัน ครั้งนี้เจอศึกใหญ่มาก อีน้องสาวเพื่อนคนนี้ต้องสำคัญสุดๆ เลยว่ะ ส่วนอีนิ่มนั่งซึมเป็นส้วมเลย" เมี่ยงพูดพลางถอนหายใจเฮือกใหญ่ มองดูนุ่มนิ่มก้มหน้าร้องไห้
"แล้วมึงจะเอายังไงต่อ" เมี่ยงถามนิ่ม
"กูยังไม่รู้เลย ฮือออ~เฮียเอาแต่ด่ากู"
"มึงไม่น่าไปช่วยมันเลย น่าจะให้ไอ้พวกผู้ชายลากไปซะก็หมดเรื่อง"
"แม่กูสอนไว้ว่า ถ้าเห็นคนเดือดร้อนเราช่วยได้ก็ต้องช่วย เกิดมาเป็นมนุษย์ร่วมโลกเดียวกัน ถึงกูไม่ค่อยชอบขี้หน้าอีนั่นก็เถอะ"
"ค่ะ แม่นางเอกใน
