เมื่อได้สติ… เสิ่นหยางก็หันมาสนใจตนเอง มิเช่นนั้นเขาอาจได้ตายก่อนจัดการฮูหยินตัวแสบผู้นี้กระมัง และสิ่งที่ทำเป็นอันดับแรกคือการหันไปหยิบกางเกงที่กองอยู่บนพื้นมาสวมใส่
จากนั้นก็ร้องเรียกคนของตนให้เข้ามาทำแผลอีกครั้ง ทว่าพอคนสนิทเดินเข้ามาก็ถึงกับหน้าเสีย เพราะสภาพของผู้เป็นนายดูไม่ค่อยได้เลย เนื้อตัวก็เต็มไปด้วยคราบเปื้อนเปรอะจากโลหิต มิหนำซ้ำยังมีรอยขบกัดเล็ก ๆ ตามลำแขนให้น่าสะพรึงอีก
ส่วนที่นอนยิ่งไม่ต้องกล่าวถึง ทั้งยับทั้งเลอะเทอะ…
ครั้นจะชะโงกมองคนบนเตียง ก็ถูกสายตาคมดุของผู้เป็นนายจับจ้อง ทำให้ต้องรีบคุกเข่านั่งลงเพื่อทำแผลอีกรอบ
“ช้าก่อน เอายากับผ้าพันแผลมา แล้วเจ้าก็หันกลับไปที่หน้าประตู ห้ามพวกเจ้าหันกลับมาจนกว่าข้าจะสั่ง”
คนสนิทจึงรีบทำตาม แม้ไม่ค่อยเข้าใจในคำสั่งก็เถอะ ทว่าเมื่อผ่านไปสักพัก ผู้เป็นนายก็ออกคำสั่งให้หันกลับมาทำแผล
“จับตัวคนวางยาได้หรือไม่”
