ด้านแม่ทัพหลี่ หลังจากเดินออกมาเขาก็ยืนนิ่งอยู่ที่หน้าประตูจวนรับรอง ราวกับว่าต้องการทำใจกับเรื่องที่เจอมาเมื่อครู่
“เซียนอีไม่ใช่เซียนอีแล้วจริง ๆ หรือ” เขาพึมพำแผ่วเบา เรื่องเช่นนี้จะให้เชื่อได้เยี่ยงไร ทว่าแววตาและความรวดเร็วที่นางมี มันทำให้เขาเริ่มเชื่อไปกว่าครึ่งแล้วว่านางไม่ใช่คนเดิม
“มิใช่ว่าโจวเสิ่นโหวให้คนปรุงยาลืมเลือนให้นางกินหรอกนะ” คิ้วหนาขมวดเข้าหากันทันที “ทว่าต่อให้เป็นเช่นนั้น นางก็ไม่ควรมีวรยุทธเก่งกาจถึงเพียงนี้นี่ รวดเร็วดั่งสายลมพัดผ่าน ไม่ต่างจากที่เราพบเจอในคืนนั้นเลย หรือว่าเซียนอีตายไปแล้วจริง ๆ ส่วนผู้ที่เราเห็นในยามนี้เป็นคนอื่นที่มาอาศัยร่างของนาง” หนานฟู่ยังคงกล่าววนไปวนมา จนคนสนิทต้องเข้ามาสะกิดถามไถ่ เขาจึงได้ผละออกจากความคิดนี้ “กลับจวน ข้าไม่มีอะไรติดค้างกับคนสกุลโจวอีกแล้ว” สิ้นคำเขาก็เดินนำไปขึ้นม้าที่ยืนรออยู่ด้านล่าง
สองสหายที่ติดตามผู้เป็นนายหันมอง
