ณ เรือนพักติดภูเขา
รถม้าของโจวเสิ่นโหวหยุดลงพร้อมกับเสียงร้องดีใจของสตรีสองนางอย่างเซียนอีและเสี่ยวถง เมื่อลงมาได้ก็วิ่งตรงไปยืนที่หน้าน้ำตกทันที ทั้งคู่ยืนสูดเอากลิ่นอายของธรรมชาติอย่างมีความสุข
บรรยากาศยามนี้ช่างดียิ่งนัก มีแสงแดดอ่อนยามเย็นสาดส่องลอดผ่านใบไม้ ใกล้ริมน้ำมีศาลาไม้เล็ก ๆ ตั้งอยู่ โจวเสิ่นโหวในชุดลำลองสีอ่อนก้าวเดินเข้ามาซ้อนหลังภรรยาตัวน้อยของตน
“น้องขอลงเล่นน้ำนะเจ้าคะ”
คิ้วหนาเลิกขึ้น “จะลงเลยหรือ”
“อืม” ตอบแล้วก็ยิ้มแป้น ก่อนจะหันมาชักชวนเสี่ยวถงไปด้วยกัน ผู้เป็นสามีจึงได้แต่เดินมานั่งที่ตั่งมองนาง
ไป่เซียนอีในอาภรณ์เรียบง่าย กำลังเดินเท้าเปล่าบนโขดหิน นางเงยหน้าขึ้นรับละอองน้ำเย็นที่ปลิวมาตามสายลม เสียงหัวเราะใสดังคิกคักอย่างมีความสุข พลันเมื่อเห็นฝูงปลา นางก็เขย่งเท้าในน้ำวิ่งไล่จับมันเหมือนเด็ก บางตัวกระโจนขึ้นเหนือน้ำจนนางตกใจ
โจวเสิ่นโหวมองภาพนั้นอย่างเงียบง
