บทที่ 27
คนอย่างเธอต้องเจอคนร้ายๆ
“หม่ามี๊ หม่ามี๊จะมาดูเนตั้นแข่งวิ่งสามขาไหม”
เด็กชายตัวน้อยถามมารดาขณะนั่งอยู่บนคาร์ซีทที่เบาะหลังคนขับ
“ไปแน่นอนจ้ะ คุณตาคุณยายก็ไปด้วยนะ ครบทีมเลย”
“เนตั้นกลัวจะไม่ได้ที่หนึ่ง”
เกรซฟังลูกชายด้วยความเอ็นดู
“ลูกรัก ลูกจะได้ที่เท่าไหร่ เราก็ภูมิใจในตัวลูกเสมอจ้ะ เพราะลูกกล้าลงแข่งขันนะ”
รถเก๋งยุโรปคันงามจอดที่หน้าโรงเรียนนานาชาติชื่อดัง หญิงสาวลงจากรถเดินไปเปิดประตูและปลดคาร์ซีทให้ลูกชายสุดที่รักพลางอุ้มลงจากรถ
“หม่ามี๊ แล้วทำไมแดดดี้ไม่มาดูเนตั้นหล่ะครับ เมื่อวานพ่อของเวกัสใจดีมากเลย แดดดี้ของเนตั้นก็ต้องใจดีมากเลยใช่มั้ย”
“แดดดี้ของลูกใจดีมากจ้ะ ตอนนี้แดดดี้ติดภารกิจช่วยโลกอยู่เลยยังกลับมาไม่ได้ แต่แดดดี้ต้องรู้แน่ว่าลูกเก่งแค่ไหน” เธอจูงมือเด็กชายไปส่งให้คุณครู
“เดี๋ยวเย็นนี้คุณตาคุณยายมารับนะจ๊ะ เจอกันที่บ้านนะ” เธอโบกมือลาลูกชายสุดที่รักก่อ
