บทที่ 12
เห็นใจ
เกรซเดินเข้าไปคว้าโทรศัพท์ เรย์ยืนชูโทรศัพท์ขึ้นเหนือหัวจนเกรซต้องพยายามเขย่งเท้า ชายหนุ่มยิ้มเยอะกับท่าทีของเธอ
“พี่เรย์เอาคืนมานะ” เกรซพยายามคว้าแต่กลับถูกร่างสูงรวบตัว เขาดันเธอไปนั่งลงบนโต๊ะพลางยืนคร่อมร่างบางจนเธอหนีไปไหนไม่ได้
“ไหนหล่ะของแลกเปลี่ยน” เขาโน้มลงไปกระซิบข้างหู กลิ่นหอมๆ จากเส้นผมของเธอทำให้เขาแพ้ทุกที
“........” เกรซตกใจ
ชายหนุ่มหันมาจ้องตาเด็กสาว หน้าของทั้งคู่ห่างกันแค่ไม่กี่เซนต์
เรย์หมดความอดทน เขาจูบลงบนริมฝีปากอิ่มแบบไม่ทันให้ตั้งตัว จูบที่แสนคุ้นเคยที่เธอจำได้รางๆ มันทำให้สติของเด็กสาวล่องลอยไปไกล จูบที่แสนอ่อนโยนค่อยๆ เปลี่ยนเป็นเร่าร้อนขึ้น ทั้งสองจูบกันอย่างโหยหาเร็วขึ้นแรงขึ้น จนเกรซแทบจะหายใจไม่ทัน ชายหนุ่มเริ่มเอามือเข้ามาในเสื้อของเธอ
‘นี่แกทำอะไรลงไปเกรซ หยุดเดี๋ยวนี้ นี่มันบ้านเพื่อนแกนะ’ เด็กสาวได้สติ
ตุบ
“โอ้ย เกรซ!!!”
เด็กสา
