บทที่ 33
ใช่…ใครกันแน่ที่จะต้องเสียใจ!!
“คุณเรย์คะ คุณพอสมาหาค่ะ” เรย์ชะงักเล็กน้อย ร้อยวันพันปีเพื่อนคนนี้ไม่เคยมาหาที่ทำงาน แถมมาไม่บอกไม่กล่าว
“ให้เข้ามาได้” เลขาสาวรับคำสั่งก่อนจะเดินออกไปแจ้งชายหนุ่ม
พอสเดินเข้ามาในห้อง ชายหนุ่มดูเงียบขรึมผิดปกติ เขานั่งลงบนโซฟารับแขกโดยไม่พูดไม่จา
เรย์ชำเลืองมอง เขาแทบไม่เคยเห็นท่าทีแบบนี้มาก่อน ท่าทางที่เหมือนกำลังใช้ความคิดอย่างหนัก ปกติเพื่อนคนนี้ใช้ชีวิตสบายๆ แทบไม่มีเรื่องอะไรทำให้กังวลใจ
“มึงเป็นอะไร มีอะไรก็รีบๆ พูดมา กูมีประชุมต่อ”
“คือ….คือ..ยังไงดีวะ”
“มึงอย่าลีลาว่ามา”
“คือ….เมื่อวานกูเจอเกรซ”
เรย์ชะงักไปเล็กน้อยเมื่อได้ยินชื่อนั้น หน้าของหญิงสาวตอนร้องไห้ฟูมฟายลอยเข้ามา แทนที่มันจะทำให้เขารู้สึกดีที่ได้เอาคืนแต่กลับกลายเป็นว่ามันทำให้เขาเจ็บปวดมากขึ้นกว่าเดิม
“เกรซทำไม มีอะไร” เรย์ซัก
“กูเจอเด็กผู้ชายคนหนึ่ง”
“เขามากับเกรซ
