EP.2
2054 Words
สองอาทิตย์ต่อมา
"ขอเสียงปรบมือแสดงความยินดีกับทั้งดาวและเดือนนิเทศาสตร์ของเราหน่อยเร็ว!!"
วู้ๆๆๆ
บรรยากาศตรงหน้าทำเอาฉันที่กำลังยืนถือดอกไม้อยู่บนเวทีของคณะทำตัวไม่ถูกขณะที่คนข้างๆ ที่ยืนถือดอกไม้ช่อใหญ่เหมือนกันกำลังยืนยิ้มกว้างและโบกไม้โบกมืออย่างสนุกสนานไม่ได้แสดงออกถึงความตื่นเต้นเหมือนที่ฉันกำลังเป็นอยู่สักนิด
"ต้องพูดเลยว่าดาวเดือนปีนี้ของเราปังทั้งหน้าตาและความสามารถเลยนะคะ" พิธีกรประจำเวทีพูดขึ้นพร้อมกับผายมือมาทางฉันและซันเดย์ที่กำลังยืนอยู่กลางเวที "ทั้งน้องซันเดย์และน้องแก้มคือเดือนและดาวปีนี้ของเรา เพราะงั้นพี่อยากถามความรู้สึกของซันเดย์ก่อนเลยนะคะว่ารู้สึกยังไงในตอนนี้"
ฉันมองไมค์ที่ถูกส่งให้ซันเดย์ที่ยืนอยู่ข้างๆ ด้วยความตื่นตระหนก ขณะที่คนข้างๆ ที่อยู่ในชุดนิสิตสุดแต่งตัวเรียบร้อยตั้งแต่หัวจรดเท้าหากแต่กลับดูเท่กว่าทุกวัน ซันเดย์ก้มหัวให้คนที่มาเชียร์เพื่อแสดงความขอบคุณ
"ขอบคุณทุกๆคนนะคะที่มาเชียร์กันเยอะขนาดนี้ และซันสัญญาค่ะว่าจะเป็นตัวแทนของคณะในตำแหน่งเดือนให้ดีที่สุด ยังไงก็ขอบคุณมากนะคะที่ชวนให้มาร่วมกิจกรรมสนุกๆ แบบนี้ ซันสนุกมากเลยค่าา"
กรี๊ด!!!
ทั้งเสียงปรบมือและเสียงกรี๊ดดังลั่นตามที่ฉันคิดหลังจากซันพูดจบไปก่อนไมค์จะถูกส่งมาที่ฉัน ซันเดย์ขยิบตาให้และยิ้มบางๆ เพื่อให้กำลังใจ
"พูดเพราะเสมอต้นเสมอปลายจริงๆ เลยนะคะน้องซันเดย์" พิธีกรเอ่ยชมซันอย่างเอ็นดูก่อนเธอจะหันมองฉัน "แล้วน้องแก้มล่ะคะมีความรู้สึกยังไงบ้าง"
"เอ่อ.."
ฉันมองออกไปที่ผู้คนที่กำลังนั่งดูตรงหน้าก่อนจะยิ้มออกมาเพราะรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก
"แก้มขอบคุณมากๆ เลยนะคะที่เชียร์และให้โอกาส...แก้มจะพยายามเป็นตัวแทนของคณะให้ดีที่สุดค่ะ"
ฉันยกมือไหว้พร้อมกับเสียงปรบมือที่ดังขึ้นมาก่อนพิธีกรจะพูดนั้นนี่ที่ฉันไม่ทันฟัง พวกเราสองคนต้องยืนถ่ายรูปต่ออีกนานนับชั่วโมงจนฉันชักเมื่อย จริงๆ ฉันน่ะไม่คิดว่าตัวเองจะได้เป็นดาวเลยนะ เพราะความสามารถฉันแค่ร้องเพลงเพราะต่างจากซันที่เปิดคอนเสิร์ตเป็นดีเจอ่ะ เขามิกซ์เพลงได้มันส์มากซะจนคนดูลุกขึ้นเต้นกันสนุกมาก
"แก้ม!!"
เสียงของพูมทำให้ฉันต้องหันมองและยิ้มกว้างเมื่อเห็นทั้งพูม สิบและกุนซือที่เดินเข้ามาหา กุนซือก็ลงประกวดนะแต่ได้แต่ที่สองถึงจะดูไม่จอยแต่กุนซือก็ลงประกวดเป็นเพื่อนฉันตามที่เคยรับปาก
"โอ๊ยสวยจัดๆ เลยโว้ย"
"เวอร์แล้วพูม"
"เนี่ยดูดิคนบ้าอะไรโคตรจะเหมาะกับสายสะพาย นี่แหละเขาถึงว่าล็อกมงของจริง!"
ฉันหัวเราะขำกับคำอวยของพูมขณะที่สิบก็ยกกล้องขึ้น และยิ้มให้
"ไอ้พูมอยากถ่ายรูปกับแก้มอ่ะ"
"อ่อ มาสิมาถ่ายด้วยกันกุนด้วย"
"วันนี้ยิ้มจนปากจะฉีกแล้วอ่ะ" กุนซือบ่นแต่ก็เดินมาใกล้เพื่อถ่ายรูปด้วย
"ป๊าด! ถ่ายรูปยังไงคะทำไมไม่ชวนเดือนคณะเลย??"
พวกเราชะงักทันทีเมื่อได้ยินเสียงใครอีกคนที่เพิ่งจะวิ่งมาถึง ซันเดย์ถอนหายใจออกมาเสียงดังและใช้ผ้าเช็ดหน้าซับเหงื่อตัวเองอย่างเหนื่อยล้า คือตั้งแต่ลงจากเวลารุ่นพี่ต่างรุมถ่ายรูปกับซันเยอะมากงจนเขาแทบจะไม่ได้พักเลยมั้ง
"ก็ไม่อยากถ่ายกับเดือนอ่ะกูอยากถ่ายกับดาวเข้าใจป่ะซัน!?"
พูมตอบซันอย่างกวนๆ ทำเอาซันหน้างอใส่ทันที
"โกรธนะแต่ไม่แสดงออก"
"แล้วแต่จ้ากูไม่ง้อเนาะ"
พูมตอบกลับและสะกิดให้สิบยกกล้องขึ้นต่อ ฉันหันมองซันที่กำลังยืนเบะปากอยู่ก่อนจะกวักมือเรียกซัน ซันเลยยิ้มและขยับมาโอบพูมและสิบไว้พร้อมกับกล้องที่จับภาพ
แซะ!
"โอ๊ย อีซันเข้ามาเพื่อ?"
"ก็อยากถ่ายด้วยแมะ!"
"กูล่ะเบื่อมึงจริงๆ"
พูมบ่นอย่างเอือมๆ แต่ก็ไม่ได้ลบรูปที่เพิ่งถ่ายออกนะ คือสองคนนี้ถึงจะด่ากันตลอดแต่ก็ดูจะสนิทกันเร็วที่สุดในกลุ่มเลยก็ว่าได้
"กลัวเค้าหล่อกว่าก็ว่า"
"ไม่เลยจ้า ที่มึงได้เป็นเดือนเพราะโชคช่วยล้วนๆ ไม่มีวัวผสม!"
"หรา ตอนซันเป็นดีเจนี่พูมเต้นแรงกว่าใครเลยนะคะ!"
"แกล้งสนุกไปงั้นแหละกลัวมึงอาย"
"หราๆ"
"หราที่หน้ามึงอ่ะอีกะเทย!!"
"มึงสิอีกะเทย!!"
"ไม่อยากอยู่ตรงนี้เลยว่ะ"
กุนซือพูดเบาๆ และมองสิบที่กำลังพยักหน้าก่อนสิบจะดึงแขนฉันให้เดินตามออกห่างจากพูมและซันเดย์ที่กำลังทะเลาะกันอยู่ ฉันหัวเราะเบาๆ และมองเพื่อนทั้งสองยิ้มๆ
"เป็นไงตื่นเต้นมากไหม?" สิบเอ่ยถามพร้อมกับฉันที่ถอนหายใจและพยักหน้าตอบ
"สุดๆ อ่ะ แก้มร้องเพลงผิดคีย์ด้วยท่อนนึง"
"เอาจริงๆ แทบจะฟังไม่ออกว่าแก้มร้องผิดคีย์"
"จริงเหรอ?"
"จริงดิก็สิบฟังเพลงฝรั่งไม่ออก"
"โถ่สิบอ่ะ" ฉันตีที่แขนสิบเบาๆ
"จริงๆ มันเพราะมากจริงๆ ความสามารถก็สมกับที่แก้มได้เป็นดาวอ่ะ อย่าคิดมากเลย"
"อืม ยังไงก็ดีกว่ากูที่ยืนตบสเต็ปมือโชว์อยู่หรอก"
กุนซือว่าเสริมและยักคิ้วให้ฉันทำเอาฉันอดจะขำออกมาไม่ได้ คือกุนซือแสดงความสามารถด้วยการตบสเต็ปมือโชว์น่ะคิดดู
"เป็นกูให้ลงตั้งแต่มึงขึ้นไปยืนทำหน้านิ่งใส่กรรมการแล้วครับ"
"หน้าปกติกูไง แบบเป็นตัวของตัวเอง"
"ตัวของตัวเองเกินไปก็ได้ที่สองไปนะคะแบบ...สู้ไม่ได้อ่ะนะ"
ซันที่ไม่รู้มาจากไหนว่าขึ้นพร้อมกับคล้องคอกุนซือไว้อย่างกวนๆแต่นั่นกลับทำเอากุนซือถอนหายใจใส่เสียงดัง
"มึงเป็นมวยไรครับ?"
"เป็นเดือนเนาะ ที่หนึ่งอ่ะส่วนเตงอ่ะที่สอง"
"อ่อ เป็นเดือนมหาลัยให้ได้ก่อนค่อยมาอวดเนาะ"
กุนซือเบะปากใส่ซันที่กำลังมองแรงใส่กุนแบบเอาเรื่องแต่ก็นั่นแหละ ฉันก็ไม่แน่ใจนักว่าตอนนี้คนในกลุ่มเป็นเพื่อนหรือศัตรูกัน เจอกันครบเมื่อไหร่เป็นได้กัดกันตลอด
"อ้าวอยู่พร้อมกันพอดี เดี๋ยวพรุ่งนี้ไปกินเลี้ยงกันหน่อยนะเดือนดาวน้องกุนด้วยนะคะถือว่าพี่ๆ เลี้ยงขอบคุณที่เข้าร่วมประกวด"
"เลี้ยงอะไรเหรอคะ?"
"แน่ะทีเรื่องกินนี่ตาพราวเชียวนะน้องซัน" ฉันยิ้มบางๆ หลังจากพี่แซ็วซันแบบนั้น "ชาบูหน้ามอนะคะสักหกโมงเจอกันที่ร้านเลยนะ"
"เคค่า"
"ไปได้นะคะน้องแก้ม?"
"ได้ค่ะ"
ฉันตอบพี่เขาและยกมือไหว้เมื่อพี่เขาเดินไปก่อนพวกเราจะคุยกันในกลุ่มอีกนิดก่อนจะแยกย้ายกันกลับส่วนฉันก็กลับกับซันตามเดิม วันนี้โคตรจะเหนื่อยเลยวิ่งวุ่นตั้งแต่เช้าจนค่ำพอถึงห้องฉันเลยนอนหลับซะสนิทไม่ได้เช็กอะไรในโซเซียลเลยเพราะง่วงสุดๆ
วันต่อมา
17.49 PM.
ก๊อกๆๆ
"อืมม มาแล้วๆ"
ฉันลุกจากเก้าอี้โต๊ะคอมของตัวเองและเดินไปเปิดประตูให้ซันเดย์
"ไงคะเพิ่งตื่นเหรอ?"
"ตื่นตั้งแต่เที่ยงแล้วเถอะ" ฉันตอบและขยับให้ซันเดินเข้ามาในห้อง "ไม่ไปเลยเหรอ?"
ซันถอนหายใจออกมาเบาๆ และหันมามองฉันทำเอาฉันขมวดคิ้วทันทีเพราะดูเหมือนซันมีเรื่องที่อยากจะพูด
"ซันมีอะไรรึเปล่า?"
"ดูออกขนาดนั้นเลยเหรอคะ?"
"อืม เหมือนมีเรื่องในใจ"
"แก้ม!"
ซันร้องเสียงดังพร้อมกับเดินมากอดเอวฉันไว้ ทำเอาฉันหันมองอย่างไม่เข้าใจ ซันซบใบหน้าลงที่ลาดไหล่ฉันอย่างอ้อนๆ
"ซันจะทำยังไงดี.."
"มีอะไร เล่าก่อนไหม?"
"คือ..คือซันชอบพี่พลอยอ่ะ!"
ฉันนิ่งไปทันทีที่ซันว่าแบบนั้นซึ่งคำพูดของซันมันทำเอาฉันหันมอง เขากัดปากตัวเองและมองฉันอย่างทำอะไรไม่ถูก
"พี่พลอยที่แต่งหน้าให้ซันน่ะเหรอ.."
"อืออ แล้วแบบเมื่อคืนพี่พลอยทักซันมาแต่ซันไม่กล้าตอบอ่ะ"
มันรู้สึกแย่แปลกๆ แฮะให้ตาย...ฉันกลืนก้อนจุกๆ ลงคอและเงยหน้าสบตากับซันอีกครั้ง
"แล้วทำไมซันไม่กล้าตอบ?"
"ก็..ก็เมื่อวานอ่ะหลังจากประกวดเสร็จซันไปบอกพี่พลอยว่าซันชอบ"
"เหรอ.."
ซันก็ยังเป็นซันที่ชอบทำอะไรเร็วๆ โดยไม่คิดถึงผลที่ตามมาตลอดส่วนพี่พลอยที่ซันชอบ..ฉันรู้จักเพราะเธอเป็นช่างแต่งหน้าของคณะ พี่เขาเป็นผู้หญิงตัวเล็กๆ น่ารักๆ แถมยังเฟรนลี่สุดๆไม่แปลกเลยที่ซันจะหลงรัก..
"เอาไงดีคะแก้ม วันนี้พี่พลอยต้องมาด้วยแน่ๆ"
"แล้วเมื่อวานที่ซันบอกชอบพี่พลอยไปพี่พลอยตอบซันว่าไงล่ะ?"
"พี่พลอยดุเพราะคิดว่าซันพูดเล่นน่ะค่ะ"
"งั้นซันก็ดูแชทที่พี่พลอยตอบมาก่อนสิ"
ซันส่ายหน้าไปมาและมองฉันด้วยใบหน้าที่เริ่มจะงอแง
"ซันกลัวโดนปฏิเสธ"
"ชอบพี่พลอยมากเลยเหรอ?"
"มันก็พูดยากนะ คือ..ซันรู้สึกว่าพี่พลอยน่ารักมากๆ แล้วก็พี่พลอยช่วยซันตั้งหลายเรื่อง แก้มก็รู้ซันชอบผู้หญิงแบบนี้"
ใช่สินะ..ซันชอบผู้หญิงน่ารักน่าทะนุถนอมมาแต่ไหนแต่ไร แฟนเก่าซันที่เลิกไปตอนม.6 เทอมหนึ่งก็น่ารักมาก ทำไมฉันไม่ชินสักทีเวลาซันเอาเรื่องผู้หญิงอื่นมาคุยแบบนี้...โคตรไม่พอใจแต่ก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากยิ้ม
"แก้มว่ามันอาจไม่ได้เป็นอย่างที่ซันคิดก็ได้" ซันที่กำลังสติแตกเหลือบมองฉันขณะที่ฉันก็บีบแขนซันเบาๆ "จริงๆ นะเชื่อแก้มสิ"
"งั้นแก้มดูแชทให้ซันได้ไหม?"
"แชทพี่พลอยน่ะเหรอ?"
"อือ..ซันสติแตกแน่ถ้าดูเอง"
พรึบ
ซันว่าพร้อมยัดไอโฟนตัวเองใส่มือฉันและเดินไปนั่งลงที่เก้าอี้หน้าโต๊ะคอมทิ้งให้ฉันถือไอโฟนเขาอยู่กลางห้อง ฉันพลิกหน้าจอมันขึ้นและกดปลดล็อกรหัสผ่านก่อนจะกดเข้าไปในแชทที่ซันว่า...มีคนทักซันมาเยอะมากและซันก็ตอบแทบจะทุกคนแต่มีคนนึงที่ซันไม่ได้กดเข้าไปอ่านตั้งแต่เมื่อคืน
ฉันกำโทรศัพท์แน่นพร้อมกับภาวนาให้พี่พลอยปฏิเสธ..
(แชท)
พี่พลอย : ซันพูดจริงหรือล้อเล่นคะที่บอกว่าชอบพี่...ถ้าพูดจริงพี่อาจจะคุยกับซันแบบจริงจังได้นะ
หึ...เวลาฉันขออะไรที่เป็นเรื่องไม่ดีมันมักจะไม่สมปรารถนาเสมอ ฉันเม้มปากแน่นและถอนหายใจออกมาเบาๆ ก่อนจะหันมองซันที่กำลังนั่งซบใบหน้าลงที่โต๊ะคอมฉันอยู่
"พี่พลอยถามน่ะว่าซันพูดจริงไหม ถ้าซันจริงจังพี่พลอยจะยอมคุยต่อ"
"จริงเหรอคะ!?"
ฉันพยักหน้าเมื่อซันเงยหน้าพร้อมกับร่างสูงที่วิ่งมาจับโทรศัพท์ตัวเองไปดูก่อนซันจะยิ้มกว้างพร้อมกับดึงฉันเข้าไปกอด และหมุนไปมาด้วยท่าทีดีใจสุดๆ
"โอ๊ย ใจจะวาย"
"ทีนี่ซันก็โอเคแล้วนะ?"
"อืออ แล้วซันจะตอบไงดี"
"แก้มไม่เคยมีแฟน ซันไหมล่ะที่ควรจะรู้วิธีตอบอ่ะ"
"ก็ซันเขิน พี่พลอยน่ารักกว่าทุกคนที่ซันเคยคบมาเลยนะ!"
"ฮ่าๆ สู้ๆ นะอย่างซันไม่มีนกหรอก"
พรึบ
"ขอบคุณน๊าแก้ม น่ารักที่สุดเลย!"
ฉันชะงักเมื่อซันรวบฉันเข้าไปกอดพร้อมกับเอาแก้มตัวเองมาแนบกับแก้มฉันทำเอาฉันอดจะใจเต้นแรงไม่ได้...ก็ทำแบบนี้ไงฉันเลยห้ามหัวใจตัวเองไม่ได้สักที น่าโมโหจริงๆ เลยนะ
- Writer
