“สมุทร ~”
“หวัดดี เราไม่น่าจะต้องมีธุระอะไรที่คุยกันขอตัวก่อนนะ” แต่บุคคลที่เป็นเป้าหมายกลับไม่ให้ความร่วมมือ เจ้าสมุทรตัดบทอย่างไร้เยื่อใยและไม่สนอีกฝ่ายว่าเป็นใคร เขายกแขนขึ้นกอดเอวเล็กออกแรงพาตัวฉันให้เดินเข้าไปในบ้านของตัวเอง
การกระทำที่แสดงออกถึงความเป็นเจ้าของแล้วยังไม่สนใจว่าสายตาที่มองมาของซัมเมอร์นั้นจะรู้สึกเช่นไร เพราะในตอนนี้เจ้าสมุทรทำอะไรก็ได้กับฉันในฐานะที่เป็นคู่หมั้น การแสดงออกที่ชัดเจนโดยไม่ต้องกลัวว่าใครจะเอาไปพูดไม่ดี
หรือว่าเขาไม่ต้องการให้ฉันคิดมากเกี่ยวกับเรื่องราวในอดีต…
ความจริงก็ไม่ได้คิดอะไรเลยด้วย เพราะตอนที่ทั้งคู่คุยกันฉันก็อยู่ในสถานะเพื่อนหรือว่ากลัวจะมีความลับอะไรเปิดเผยออกมากันนะ?
“เคยมีอะไรกับซัมเมอร์?” และด้วยความเข้าใจทำให้ปากดันพูดสิ่งที่อยู่ในหัวออกมาเมื่อเราทั้งคู่หยุดยืนอยู่กลางบ้านของเจ้าสมุทร
“ไม่มี กล้าสาบานเลยว่าไม่มี” คนตัวสูงหันมาอธิบายด
