“ไม่ใช่นะ…”
ฉันที่พยายามจะแก้ต่างในสิ่งที่ป้าน้ำฝนพูด แต่ยังไม่ทันจะพูดจบประโยคคนตัวสูงที่ทำทีเดินผ่านนั้นก็ได้หยุดลงกลางทาง แล้วหันกลับมาจ้องหน้าฉัน
“แค่มีเด็กปีหนึ่งขอไอจีแค่นี้ถึงกับจะหัดแต่งหน้าเลย” เจ้าสมุทรพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบรู้สึกถึงความเย็นชา และไม่ได้มีแค่เสียงแต่สายตาที่แสนเย็นชาของเขาก็แสดงออกไปทางเดียวกัน
“ไม่ใช่” ตัวเองทำอะไรไว้ไม่เคยรู้เรื่องเลยล่ะสิ
“ก็ป้าน้ำฝนพูดอยู่นี่ไง แค่แต่งไม่น่าพอมั้งสงสัยต้องรีโนเวทหน้าใหม่”
“หวงหรือไง” ไม่มีความคิดว่าเจ้าสมุทรจะหวงตัวเองอยู่ในหัวหรอก แต่เพราะอารมณ์และความหงุดหงิดในใจทำให้หลุดปากพูดออกไปซึ่งหน้า
“อู้ย ~”
และเสียงกองเชียร์อย่างป้าน้ำฝนที่ยืนอยู่คั่นกลางระหว่างเรา ทำให้ทั้งฉันและเจ้าสมุทรหันกลับไปมองอย่างพร้อมเพรียง การถกเถียงระหว่างเรามันไม่ใช่เรื่องแปลกแต่การที่ฉันถามเขาว่าหวงหรือไงนี่แหละ มันน่าจะเป็นครั้งแรกที่คนนอกได้
