วิศวะแสนร้ายกับสาวน้อยแสนรัก

พลอยลูก !! พลอย !! ตื่นรึยังใกล้จะเจ็ดโมงแล้วลูกวันนี้ไปเรียนวันแรกไม่ใช่หรา เมื่อคืนดูละครดึกอีกแล้วใช่ไหมเช้านี้ถึงตื่นสาย “ จ้า ยายจ๋าพลอยตื่นแล้วจ้ากำลังจะลงไป ” พลอยใสเด็กสาววัย 19ปี กับการเป็นนักศึกษาวันแรก ตึก ตึก ตึก เสียงสองเท้ากระทบกับพื้นไม้บนชั้นสองของบ้านที่กำลังรีบวิ่งลงบันไดมาอย่างรวดเร็ว “ อย่าวิ่ง ระวังจะตกบันได ” เสียงยายเอ็ดหลานสาวดังลั่น “ มาสิลูกยายทำมื้อเช้าไว้ให้แล้ว รีบกินจะได้ไปเรียนเดี๋ยวจะสายเอานะ ” ยายมาลีคือผู้ที่เป็นทั้งพ่อและแม่ของพลอยใส ตั้งแต่เด็กจนโตพลอยใสก็มีแค่ยายคนเดียวเท่านั้นที่คอยเลี้ยงดูและส่งเสียให้เธอได้เล่าเรียน เพราะพลอยใสก็เป็นหลานสาวเพียงคนเดียวของยายมาลี หลังจากที่สามี ลูกชายและลูกสะใภ้จากไปด้วยอุบัติเหตุเมื่อหลายปีก่อน ฟอด !!! เสียงปลายจมูกเล็กของพลอยใสหอมฟัดแก้มยายของเธอด้วยความรักใคร่ “ รีบกินข้าวสิลูกเดี๋ยวก็สายจริงๆจนได้มัวเล่นอะไรอยู่ ” “ หนูไม่ได้เล่นสะหน่อยหนูแค่หอมแก้มยายเรียกกำลังใจแค่นั่นเองค่ะ ” พลอยใสยู่หน้าไม่จริงจังนักใส่ยายที่เอ็ดเธอ “ โอเคๆ ไม่เล่นก็ไม่เล่นรีบกินข้าวให้หมดนะลูกจะได้มีแรงเรียนหนังสือ ” “ จ้า หนูจะกินให้เกลี้ยงเลยเพราะฝีมือยายอร่อยที่สุดในโลก ” 07:45 น. มหาวิทยาลัยชื่อดังย่านใจกลางเมือง “ โห นักศึกษาเยอะมากเริ่มตื่นเต้นแล้วสิ ใจเย็นๆไว้พลอยใส มีสมาธิเธอมาเรียนวันแรกไม่ได้มาประกวดนางงามจะตื่นเต้น เพื่อ !!! ” เสียงบ่นงึมงำของพลอยใสทำให้ใครคนนึงที่ยืนอยู่ในมุมที่ไม่ไกลนักได้ยินและได้เห็นถึงสาวน้อยหน้าใส หน้าตาน่ารัก ชวนมองที่ยืนบ่นพึมพำกับตัวเองอยู่ พลอยใสเลือกเรียนคณะนิเทศศาสตร์ สาขาวิชาศิลปะการแสดง เพราะด้วยหน้าตา รูปร่างและความชอบเธอจริงเลือกเรียนคณะนี้ พลอยใสชอบในการดูละคร ซีรีย์หรือแม้แต่การอ่านนิยาย เธอเลยคิดฝันอยากเป็นนักแสดงมีชื่อเสียงอย่างนางเอกละครหลังข่าวบ้าง ขณะพลอยใสเดินหาตึกคณะของต้นอยู่ก็มีหญิงสาวคนนึงที่หน้าตาจิ้มลิ้มเดินเข้ามาทัก “ สวัสดี เธอก็ปีหนึ่งใช่ไหม ” “ ใช่ สวัสดี เธอเดินหาตึกเรียนอยู่หมือนกันหรอ ” “ ใช่ เธอเรียนคณะอะไรเราเรียนนิเทศ ศิลปะการแสดง ” “ คณะเดียวกันเลย เย้!!! ดีใจจัง เราเป็นเพื่อนกันได้ใช่ไหม ” พลอยใสเอ่ยถามด้วยท่าทางดีอกดีใจ “ ได้สิ เรามาเป็นเพื่อนกันเถอะ ฉันชื่อฟ้า เธอละชื่ออะไร “ “ เราชื่อพลอยใส แต่เรียกพลอยเฉยๆก็ได้ ” ทั้งสองดีอกดีใจที่การมาเรียนวันแรกไม่เหงาอย่างที่เคยคิดเอาไว้ เพราะมาเจอเพื่อนที่ต่างคนก็ต่างหน้าตาน่ารัก ทั้งสองสนิทกันราวกับเป็นเพื่อนกันมานานนับปี สองสาวพากันเดินตามหาตึกเรียนที่มีเหล่านักศึกษาเดินผ่านกันไปมาระหว่างเดินอยู่นั่น “ โอ๊ะ !!! นั่นไงยัยฟ้าตึกคณะเรา ตึกข้างหน้านั่นไง เย้เจอแล้วเราเดินหาจนเมื่อยขาหมดแล้ว ” พลอยใสบ่นพึมพำพร้อมยู่หน้าใสเพื่อนใหม่ของเธอ ฟ้าที่เห็นสีหน้าน่ารักๆนั้นก็อดนึกเอ็นดูเพื่อนใหม่ตรงหน้าไม่ได้ คิดในใจผู้หญิงอะไรจะหน้าตาน่ารักขนาดนี้ ทั้งสองเดินมารอลิฟท์เพื่อขึ้นไปยังชั้นเรียนของตัวเองซึ่งชั้นเรียนของทั้งสองนั้นอยู่ชั้น 8 เมื่อมาถึงห้องเรียนทั้งสองก็มองหาที่ว่างแต่พลันสายตาไปเห็นที่วางข้างหญิงสาวคนนึง “ สวัสดี ตรงนี้มีคนนั่งไหม ” เป็นฟ้าที่เอ่ยถามสาวสวยที่นั่งอยู่ “ ว่างๆนั่งสิ ” “ ขอบคุณนะ เธอชื่ออะไรหรอ ? ” เป็นพลอยใสที่เอ่ยถาม “ เราชื่อรินลดา เรียกสั้นว่า ริน ก็ได้เธอสองคนละชื่ออะไร ” “ เราชื่อพลอยใส เธอเรียกเราว่า พลอยก็ได้ส่วนนี่ ฟ้าจ๊ะ เรามาเป็นเพื่อนกันไหม ” “ ได้สิเราก็ยังไม่มีเพื่อนเลย คิดว่าจะได้นั่งเรียนคนเดียวซะแล้ว ” เย้ !!!! ดีใจจังฟ้าเรามีเพื่อนอีกคนแล้ว เพียงฟ้าได้แต่ส่ายหน้าให้กับความดีอกดีใจของเพื่อนป่นนึกเอ็นดูทุกครั้งกับการกระทำคำพูดแสนน่ารักของเพื่อนใหม่คนนี้ ระหว่างที่ทั้งสามนั่งคุยทำความรู้จักกันอยู่ภายในห้องเรียนก็ต่างมานักศึกษาใหม่ทะยอยเดินกันเขามาและมีเสียงคุยกันดังขึ้นมาเป็นระยะต่างคนต่างทำความรู้จักกันและด้วยความที่มหาลัยแห่งนี้เป็นมหาลัยเอกชนชื่อดังทุกคนต่างมาจากครอบครัวที่ค่อนข้างมีเงิน มีฐานะ โดยฐานะทางบ้านของพลอยใสก็ค่อนข้างดี เนื่องจากคุณตาของเธอเป็นนักธุระกิจมีหุ้นส่วนมากมายในหลายๆธุรกิจทั้งในและนอกประเทศ แม้คุณตา พ่อและแม่ของเธอได้จากไปตั้งแต่ที่เธอเพิ่งอายุได้ 5 ขวบแต่พวกเขาก็ทิ้งมรดก ทรัพย์สินและหุ้นต่างๆไว้ให้เธอกับยายอยู่ได้โดยที่ไม่ลำบากและขัดสนอะไร “ ยัยพลอย ยัยพลอย แกดูผู้ชายกลุ้มนั่นสิ มองแกตาเป็นมันเลย ” เสียงของฟ้าเอ่ยขึ้นทำให้ทั้งพลอยใสและรินที่นั่งเมาท์กันอยู่ต้องละสายตาไปมองยังกลุ่มผู้ชายกลุ่มนึงที่นั่งกันอยู่ทุกคนต่างหน้าตาดีหล่อเหลาไม่แพ้กัน แต่พลอยใสหาได้สนใจไม่ “ มาวันแรกก็มีเพื่อนร่วมคณะสนใจแล้ว ความสวยเป็นเหตุสังเกตุได้ ” รินที่นั่งเงียบอยู่จึงเอ่ยขึ้น “ เวอร์แล้วยัยริน สวยเสยอะไรกันเธอสองคนก็สวยใช่เล่นทำมาเป็นแซวฉัน ชิ ” มาแล้ว มาแล้วอาจารย์มาแล้วทุกคนต่างสาละวนนั่งยังที่ของตัวเองระหว่างนั่งเรียนกันอยู่นั้นเสียงของรินก็เอ่ยขึ้น “ ฟ้า ฟ้า แกว่าผู้ชายที่สูงๆขาวๆหล่อๆคนนั้นมองยัยพลอยตลอดเลยแกเห็นเหมือนฉันเห็นไหม ” คำถามของรินเรียกความสนใจของฟ้าใสได้เป็นอย่างดีระหว่างนั่งเรียนทั้งสองคอยลอบสังเกตุหนุ่มหล่อเพื่อนร่วมชั้นเรียนอย่างไม่วางตา “ วันนี้เราพอกันแค่นี้ก่อนนะคะ มีนักศึกษาท่านใดสงสัยอะไรบ้างไหมค่ะ ถ้าไม่มีงั้นไปพักกันได้แล้วค่ะ แล้วอย่าลืมไปเข้ากิจกรรมรับน้องเย็นนี้นะคะ ” ค่ะ !!!! ครับ !!!! เสียงของอาจารย์หน้าชั้นเรียนเป็นดั่งเสียงสวรรค์ สำหรับพลอยใส เธอไม่คิดเลยว่า การเป็นนักศึกษาวันแรกของเธอจะเหนื่อยขนาดนี้ “ ป่ะ ไปกินข้าวกันเถอะฉันหิวข้าวมาก หิวจนกินช้างได้แล้วเนี่ย ” พลอยใสพูดขึ้นพลางลูบท้องป้อยๆพาให้เพื่อนทั้งสองส่ายหน้าป่นเอ็นดูในความน่ารักนั่น ระหว่างที่ทั้งสามกำลังเดินไปที่โรงอาหารของคณะก็ต้องหยุดเดินเพราะมีเสียงเรียกดังมาจากด้านหลัง “ เธอๆสามคนนะหยุดก่อน ” เธอทำของตกนะเราเลยเก็บมาให้ “ เราชื่อนาวา เรียนวิศวะปีหนึ่งนี่ของเธอรึป่าว ” “ ใช่ ๆ ของเราเองขอบคุณนะนาวา ” พลอยใสเอ่ยขึ้น “ อือ ” “ เออ นายจะไปพักเหมือนกันหรอแล้วเพื่อนนายละ ” พลอยใสถามขึ้นอีกครั้งหลังจากเห็นว่าเขามาคนเดียว “ ยังไม่มีเพื่อนอะ ” นาวาตอบง่ายๆสั้นๆเพราะบุคลิกของเขาก็เป็นคนพูดน้อย ต่อยหนัก พูดห้วนๆแบบนี้อยู่แล้ว “ งั้น นายมาเป็นเพื่อนกับพวกเราก่อนก็ได้นะ ” เป็นเพียงฟ้าที่เอ่ยพูดชายตรงหน้า “ ได้ ” “ งั้นปะเราไปกินข้าวกันฉันหิวจนตาลายไปหมดแล้ว ”