ตอนที่6 ถ้าร้องเดี๋ยวรับ

836 Words

เกมบ้าอะไรไม่ได้อยู่ในหัวสมองของเธอเลยแม้แต่น้อย ตั้งแต่ได้เข้าไปทำความรู้จักและเริ่มติดต่อพูดคุยเจอกัน ใจของเธอก็ไหลลงหลุมรักเป็นที่เรียบร้อย เกือบสามอาทิตย์ของการรู้จักกัน เกือบทุกวันที่เรานัดเจอกัน กินข้าวด้วยกัน ดื่มเที่ยวด้วยกัน ทำให้สนิทกันมากขึ้นเหมือนรู้จักกันมาสามปี แต่เชื่อไหมว่าผู้ชายที่เธอเคยเห็นว่ามีหญิงข้างกายแทบไม่ซ้ำหน้า กลับเป็นคนที่ไม่เคยฉวยโอกาสเธอเลยสักครั้ง พาเข้าคลับที่คนพลุกพล่านก็เพียงจับจูงมือกันไม่ให้ใครชนเธอ นั่งข้างกายกันอย่างแนบชิดแต่กลับไม่เคยโอบลูบ ต่อให้ดื่มไปไม่น้อยหรือเธอเบียดจนแทบสิง แค่โอบกันไว้ตอนนั่งดูหนังด้วยกันในห้องของเขาสองต่อสอง แค่ไปส่งถึงห้องของเธอในยามเมาแล้วก็ออกไปนอนโซฟาหรือกลับคอนโดตัวเองไป บ้า! หมายถึงอึ้งกับความน่ารักของเขาน่ะ ไม่อยากเชื่อ แต่มันเป็นไปแล้ว เกิดขึ้นจริงกับตัวเธอเลย ไม่รู้ให้เกียรติหรือหลอกล่อเด็กอยู่กันแน่ แต่เด็กคนนี้มันเชื่อพี่ไปหมดแล้ว Plerng : วันนี้ว่างไหม Pearl : ว่างคับ! Plerng : เย็นไปรับมากินข้าวที่ห้องนะ Pearl : อ่ะเคร ไม่มีแล้วเล่นตัว ไม่มีแล้วหลอกล่อ ตอนนี้จะล่อเขาแล้ว ตอนแรกชอบเพราะหล่อ หลงเพราะตรงสเปค แต่ตอนนี้ เธอหัวปักหัวปำไปกับการกระทำของเขาแล้ว กระเป๋าอะไรไม่ได้สน กติกาเพื่อนเดิมพันแค่เรื่องสนุกในวงเหล้า แต่ความรู้สึกเธอน่ะของจริง ถ้าพี่จะหล่อร้ายแต่สุภาพบุรุษขนาดนี้ น้องถวายให้ทั้งตัวและหัวใจเลยค่ะ ถ้าพี่พร้อม น้องจะให้แม่ไปขอทันทีเลยด้วย “กรี๊ด!” คิดเองเขินเอง คิดเองบ้าเอง แต่ไม่ไหวแล้ว อยากได้ อยากได้เขาเป็นผัว! คอนโดหรูกว้างขวางของเขาที่หญิงสาวข้างกายเคยย่างกรายเข้ามาหลายครั้งแล้ว เขาไปรับเธอตามที่ได้นัดหมายกันไว้จนแทบจะเคยชินไปแล้ว เพราะเจอกันบ่อยมาก จูงมือเธอเดินเข้าคอนโดแม้แต่อยู่ในลิฟท์ ประคองฝ่ามือเล็กเข้ามาในห้องก่อนจะปล่อยให้เธอเป็นอิสระราวกับอยู่ในพื้นที่ปลอดภัย แม้แต่ตัวเธอเองก็รู้สึกเคยชินเหมือนกับห้องของตัวเอง คงอาจจะเป็นเพราะมันเป็นห้องของเนื้อคู่เธอก็ได้ เขิน! “ถ้าหิวก็หาอะไรรองท้องก่อนนะ” บอกสาวน้อยด้วยรอยยิ้มบาง ๆ แต่กลับอบอุ่น “ไม่เป็นไรค่ะ รอกินพร้อมพี่เพลิงนั่นแหละ” ฉีกยิ้มหวานส่งให้คนหล่อตรงหน้า คนที่บอกว่าวันนี้จะลงมือทำอาหารให้เธอด้วยตัวเอง แค่คิดก็ตื่นเต้น แค่คิดก็มองภาพหลังแต่งงานของเราออกแล้ว “งั้นนั่งเล่นไปก่อน” ลงทุนกับสาวน้อยทั้งที มันก็มีหลายวิธีแสนง่าย ทำให้รู้สึกพิเศษ มีเวลาให้ ตามใจบ้าง แต่ก็ดุเป็นครั้งคราว แล้วดูสาวน้อยในห้องเขานี่สิ หลงกูแทบจะสิงอยู่แล้ว “เพิร์ลดูพี่เพลิงทำได้ไหม” กลัวเขาจะเขินจนทำอะไรไม่ถูก เลยต้องขออนุญาตก่อน “ได้” ไม่มีปัญหาอยู่แล้ว มองเยอะ ๆ ซึมซับมาก ๆ น้องจะได้รู้ว่าผู้ชายอย่างพี่ ตายแล้วเกิดใหม่ยังหาไม่ได้ “ถ้ามีอะไรให้เพิร์ลช่วยบอกได้นะ” ทำอาหารไม่เก่ง พอทำได้บ้างเช่นต้มบะหมี่กึ่ง อุ่นข้าวกล่อง ส่วนอย่างอื่นหรอ อ่า! คิดไม่ออกเลย หรือควรจะเรียกว่าทำไม่เป็นดีนะ? ไม่หรอก หากินได้ก็แปลว่าทำเป็นนั่นแหละ “นั่งรอเฉย ๆ แล้วอย่าซนก็พอ” วางมือใหญ่บนหัวเล็กบอกเด็กน้อยให้เชื่อฟัง แววตาแม่งเคลิ้มชิบหาย ชวนเข้าห้องตอนนี้กูเชื่อว่าพยักหน้าทันที “อื้ม” ตอบรับอย่างเลื่อนลอยกับคำว่าอย่าซนที่ดังออกจากปากหยักเซ็กซี่ ทำไมเธอดูตัวเล็กตัวน้อยขึ้นมาเลยนะ เล่นกับใจเธอเกินไปแล้ว เมื่อไหร่จะเล่นกับร่างกายเธอสักที เอ้ย! พูดไปเรื่อยหน่า แต่ถ้าจริงก็สมยอมค่ะ แล้วคนเพ้อเจ้ออย่างเธอก็นั่งมองคนรูปหล่อร่างสูงเริ่มเคลื่อนไหวร่างกายอย่างน่าดึงดูด ขยับหยิบนั่นจับนี่ แขนแกร่งที่โผล่พ้นแขนเสื้อเชิ๊ตดันแขนให้เห็นรอยสักขนาดใหญ่กับเส้นเลือดนูน ๆ ชวนให้ใจหวิววาบเป็นบ้าเลย มองทุกส่วนจนแทบจะเรียกว่าอ่านกิน อยากกินทุกส่วนที่มองมากกว่าอาหารที่เขาลงมือทำ แต่ไม่อยากให้ผู้ชายกลัว เลยต้องนั่งกลืนน้ำลายรอบรรยากาศพาไป ถึงตอนนั้น ถ้าพี่ร้อง เดี๋ยวน้องรับผิดชอบเอง

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more