เพลิงเดินเข้าบ้านตัวเองในวันหยุด เขามาเพียงลำพังไม่ได้พาใครอีกคนมาด้วยอย่างที่ชอบหอบหิ้วเธอไปไหนมาไหนตลอด เพราะจุดประสงค์ที่มาวันนี้ก็คงไม่พ้นเรื่องของเธอ
“วันนี้กลับบ้านได้ล่ะพ่อหนุ่ม” แม่แซวลูกชายที่ปกติกลับบ้านบ่อยเกือบทุกอาทิตย์ แต่ถ้าช่วงไหนได้หายหน้าหายตาก็หายไปเลย
“คิดถึงเลยมาหาครับ” ทิ้งตัวนั่งโซฟาตัวว่าง ตอบกลับด้วยรอยยิ้มอารมณ์ดีแบบของเขา
“ปากหวานแต่สวนทางการกระทำนะ” ว่าให้ลูกชายอย่างไม่จริงจัง
“แล้วเราเป็นไงบ้าง เข้าไปเรียนงาน” ไหวไหล่ให้แม่ ถามน้องสาวด้วยความเป็นห่วง
“เหนื่อยหน่อยแต่สนุกค่ะ” ตอบกลับด้วยรอยยิ้มสดใสอย่างไม่เคยเป็นมานานหลายปี
“อย่าฝืนตัวเองมาก ทำเท่าที่ไหว”
“รู้แล้ว มีพี่ไฟช่วยตลอด ไม่เหนื่อยเท่าไหร่”
“แล้วเรามีอะไรหรือเปล่า” ถามลูกชายที่ตอนแรกยิ้ม แต่สายตาเหมือนมีบางอย่างอยากจะพูด
ครับ” ตอบอย่างไม่ปิดบัง
สองคนแม่ลูกสาวรอฟังลูกชายคนกลางพูดเรื่องของตัวเอ
