คนสูญเสียพละกำลังมหาศาลยามค่ำคืน นอนขี้เซาอยู่บนเตียงไม่ขยับจนพระอาทิตย์เคลื่อนกลางหัวแล้ว
“อื้อ อย่ากวน” เสียงงัวเงียดังขึ้นเมื่อถูกขัดจังหวะการพักผ่อนหย่อนใจที่แสนสบาย
“ตื่นได้แล้วคนสวย” น้ำเสียงกระซิบเบาข้างกกหูอย่างหยอกล้อ
คนที่ร้องให้ใส่ไม่ยั้ง เลยอ่อนแรงอยู่บนเตียงหมดสภาพ
“.....” เสียงที่คุ้นเคยปลุกให้สติของเธอรับรู้จดจำ และลืมตาขึ้นมองคนที่ใบหน้าอยู่ห่างกันไม่ถึงคืบ “พี่เพลิง”
เรียกเขาด้วยรอยยิ้มและใบหน้าร้อนผ่าว
จะว่าไม่เขินอายเลยก็ไม่ใช่
เรื่องเมื่อคืนมันเกิดขึ้นด้วยความเต็มใจของเธอ
แล้วก็เกิดขึ้นจากความกระหายอยากจนเป็นไม่คิดยับยั้ง สลับกันโยนขย่มอยู่ด้านบนนับครั้งแทบไม่ถ้วน
จำได้ทุกจังหวะ จำได้ทุกท่าที่เขาเป็นผู้นำ
“ขี้เซาจังนะ” หยอกล้อสาวน้อยตรงหน้าด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์
“โดนสูบแรงไปเยอะนี่” ร่างกายแสนเมื่อยล้าแต่กลับสดชื่นอย่างบอกไม่ถูก อาจเพราะได้หลั่งฮอร์โมนแห่งความ
