“แมท...กินอะไรมาหรือยัง”
มาเรียเอ่ยถามบุตรชายคนเล็กด้วยความเป็นห่วง เพราะตั้งแต่เดินทางมายังอิตาลีกะทันหัน พ่อลูกชายก็เอาแต่ทำงานและทำงาน ไม่พูดไม่จา และไม่ยิ้มแย้มเหมือนแมทธิวคนเดิมเลยแม้แต่นิดเดียว
“ผมกินมาแล้วครับ ขอตัวนะครับ คุณพ่อคุณแม่”
“แมทธิว...”
มาเรียถอนหายใจยาวเหยียดเมื่อลูกชายเดินหนีขึ้นบันไดไปแล้ว หล่อนหันมาหาสามี
“แมทธิวดูแปลกๆ ไปนะคุณ เหมือนคนมีแต่ตัวไม่มีหัวใจ”
“คุณคิดมากไปหรือเปล่า ลูกคงเหนื่อยน่ะ”
“แต่แมทธิวไม่เคยกลับมาอิตาลีและจะอยู่นานๆ แบบนี้เลยนะคะ ฉันว่า...”
“เอาน่า ถ้าลูกไม่สบายใจอะไร เราก็รอให้เขาหายเสียก่อน เดี๋ยวเขาก็คงจะบอกเราเอง”
มาเรียค้อนสามีวงใหญ่ “คุณก็ทำทองไม่รู้ร้อนแบบนี้ไปเสียทุกเรื่องเลยนะคะ”
คนเป็นสามีไม่อยากจะโต้แย้งกับภรรยาจึงเอาแต่หัวเราะ และนั่งดูรายการโทรทัศน์ต่อไปเงียบๆ
เมื่ออยู่ตามลำพังในห้องนอน ใบหน้าของแมทธิวก็ยิ่งเคร่งเครียด อะไร
