"อื้ออ!"
เจ้าขาครางในลำคอขึ้นมาอีกครั้งและไม่นานดวงตาที่ปิดอยู่ก็ค่อย ๆ ลืมขึ้นมา สิ่งแรกที่เจ้าขาเห็นก็คือพายุที่กำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้ชิดขอบเตียงข้างเธอ มือของเขากำลังถือโทรศัพท์ในแนวดูคลิปวิดีโอแข่งรถอยู่แบบไม่เปิดเสียง
"พี่พายุ" เจ้าขาเอ่ยเรียกชื่อของเขา ซึ่งทันทีที่พายุได้ยินเสียงหวาน เขาก็เลื่อนสายตามามองหน้าเธอ แต่สีหน้าของเขามันดูนิ่งขรึมผิดปกติ เหมือนคนอารมณ์ไม่ดีอะไรประมาณนั้น
"พี่พายุเป็นอะไรรึเปล่าคะ" เจ้าขาเอ่ยถามด้วยความสงสัย
"ฉันสบายดี" พายุตอบออกมาเสียงเรียบ ถึงจะพูดแบบนั้นแต่สีหน้าของเขากลับตรงกันข้ามอย่างสิ้นเชิง
"เหรอคะ แต่ทำไมเจ้าขาถึงรู้สึกว่าพี่แปลก ๆ ไป"
"ช่างมันเถอะ ถึงพูดไปเธอก็ไม่เข้าใจความรู้สึกของฉันหรอก" พายุพึมพำขึ้นเสียงเบาในประโยคหลัง
พูดไปเธอก็คงไม่เข้าใจความอดทนอดกลั้นที่เขาเพิ่งเผชิญมา เล่าให้ฟังเผลอ ๆ มองกูเป็นโรคจิตอีก
"คะ?"
"ไม่มีอะไร" ว่าจบ
