"เป็นอะไร ร้องไห้ทำไม" พี่พายุเดินเข้ามาจับไหล่ถามฉันที่ยืนก้มหน้าอยู่ด้วยน้ำเสียงตกใจ แต่ฉันในตอนนั้นกำลังเม้มปากตัวเองแน่นพยายามกลั้นน้ำตาไว้ให้ได้มากที่สุด
เพราะฉันไม่ได้อยากร้องไห้เลย
"ไม่ได้ร้อง จะเข้าห้องแล้ว" ฉันตอบออกมาขณะที่ยังก้มหน้าลงอยู่ จากนั้นก็ปัดมือพี่พายุออกแล้วรีบเดินกลับเข้าไปในห้องของตัวเอง
"ไม่ได้ร้องอะไร" พี่พายุเอ่ยถามฉันด้วยน้ำเสียงที่ดูตกใจแล้วยังรีบเดินตามฉันเข้ามาในห้องอย่างรวดเร็วอีกด้วย
ถ้าจะเมินก็เมินกันไปให้สุดสิ จะมาสนใจฉันทำไม
"เป็นอะไร" เขาถามฉันพร้อมกับใช้มือช้อนคางของฉันให้เงยหน้าขึ้นไปสบตาเขา
"..." แล้วทันทีที่เราสบตากัน น้ำตาของฉันที่มันเอ่อคลออยู่ก็ไหลพรากออกมาเป็นสายน้ำ ซึ่งพอพี่พายุที่เห็นแบบนั้นเขาก็ชะงักตกใจ ดวงตาของเขาดูสับสนเหมือนทำอะไรไม่ถูก เป็นครั้งแรกเลยที่เห็นเขาดูไม่มีสติแบบนี้
พรึบ
จากนั้นพี่เขาก็ดึงฉันเข้าไปกอดแน่น ทำเอาฉันน้ำต
