มือเล็กเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ เมื่อตอนนี้รถ สปอร์ตคันหรูของไดจิ มุ่งหน้าสู่บ้าน ธนาภัทรวรโชติ บ้านของเจ้าสัวอิทธิ คนที่พี่ชายเธอพึ่งซ้อมลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของเขามาหมาดๆ
“ไม่ต้องกลัวนะครับ พี่อยู่นี่ ไม่มีใครทำอะไรหนูได้”
ฝ่ามือหนาของเขา กุมมาที่มือเล็กของลินิณญ์
“จะไม่ให้กลัวได้ยังไงละคะ พี่เจ็บปางตายเพราะเฮียหนู หนูจะโดนลูกปืนป๊าของพี่รึเปล่ายังไม่รู้เลย”
ลินิณญ์มีสีหน้าที่เป็นกังวน ถึงจะทำใจมาจากคอนโดบ้างแล้วก็เถอะ
“คิดอะไรอยู่ พี่อยู่ทั้งคน พี่ไม่ปล่อยให้เรื่องมันเป็นแบบนั้นหรอก”
ไดจิพูดพลันสายตามองที่ถนน
“ค่ะ”
ถึงอย่างนั้น เธอก็ยังกลัวอยู่ดี รถคันหรูวิ่งเข้ามาจอดในบ้านหลังใหญ่ หรือจะเรียก คฤหาสน์ก็ไม่ผิด เพราะดูแล้วค่อนข้างที่จะใหญ่มาก แค่คนละสไตล์กับคฤหาสน์ของตระกูลคาร์เนอร์ เกรเบรียน คนรับใช้รีบวิ่งเข้ามาต้อนรับ พร้อมโค้งคำนับเมื่อทั้งคู่ลงจากรถ
“ สวัสดีค่ะคุณไดจิ สวัสดีค่ะ
