7 มึงจะเอาน้องคนไหนวะกูมีเป็น 100
1336 Words
"หือ...ยิ้มหน้าบานมาเชียว"
ฟองเบียร์เอาแต่ยิ้มอย่างดีใจ
"จะไม่ให้ยิ้มได้ไง พี่กวินเขาจะเลี้ยงชาบู
เขาบอกชวนแกสองคนไปด้วยอ่า"
ฉันถึงกับกรอกตามองบน ทำไมต้องลากคนอื่นไปด้วยเล่า
"ไม่ไปอะฉันอยากนอน กลับละ"
ไมรอเพื่อนอนุญาตฉันรีบเดินไปที่รถทันที
หมับ!!
"ลินิณญ์เพื่อนรักไปกับฉันหน่อย ถ้าพวกแกไม่ไปพี่เขาก็ไม่ไป”
ฟองเบียร์รีบจับแขนฉันไว้ และทำตาปริบๆเพื่ออ้อนวอน สุดท้ายฉันก็จำใจต้องไปกับเพื่อน เพราะทนลูกอ้อนของฟองเบียร์ไม่ไหว
"ทานกันเต็มที่นะครับพี่เลี้ยงเอง"
พวกเราทนลูกตื้อของฟองเบียร์ไม่ไหว ตอนนี้ก็เลยได้มานั่งในร้านชาบู ซึ่งมีพี่กวินเป็นผู้ชายคนเดียวคอยตักนู่นตักนี่ให้
"ขอบคุณนะคะ/ขอบคุณค่ะ"
ฉันต้องเบือนหน้าหนีตลอด เพราะไม่อยากเห็นสายตาพี่กวินที่เอาแต่จ้องฉันตลอดเวลา มันอึดอัดอย่างบอกไม่ถูก
"กินสิลินิณญ์มัวแต่เขินพี่กวินอยู่นั่นแหล"
ฉันมองหน้าฟองเบียร์ เพื่ออยากถามว่าฉันนี่นะเขิน คนที่เขินพี่กวินคือเขาต่างหาก
"แล้วนี่น้องลินิณญ์มีแฟนรึยังครับ"
"ยังไม่มีค่ะ แล้วก็ยังไม่ได้คิดด้วย"
ฉันตอบตามตรง
"เพื่อนจูนคนนี้เสน่ห์แรงค่ะ ใครๆก็ตามจีบแต่ชีไม่สน"
"ว้าว...น่าสนใจจังครับ ง่ายๆพี่เจอมาเยอะ แต่ยากๆพี่ยังเลย ดูตื่นเต้นดีนะครับ"
เขาพูดพร้อมทำตาเยิ้มจนน่าขนลุก
ฉันต้องรีบกินให้อิ่มๆจะได้รีบกลับ
"ดูหนังต่อไหมครับพี่เลี้ยง"
"ดูคะ/ไม่ดีกว่าค่ะ"
พวกเรามองหน้ากันไปมา คำตอบที่ไม่ตรงกันทำให้ต้องเลือก
"เอาไงครับดูไหม"
พี่กวินเหมือนจงใจถามเจาะจงมาที่ฉันอย่างชัดเจน
"หนูเหนื่อยแล้วค่ะ เอาไว้วันหลังแล้วกัน"
ฉันตอบโดยไม่ขอความเห็นจากเพื่อนอีก
"น้องลินิณญ์รับปากกับพี่แล้วนะ ว่าวันหลังจะมาดูหนังกับพี่ ห้ามเบี้ยวนะครับ"
ฉันรับปากตอนไหนกัน เขาขี้ตู่ชะมัดเลย
"หนูไม่ได้รับปากซะหน่อย"
ฉันรีบบอกปัด
"ก็ที่น้องบอกว่า เอาไว้วันหลัง พี่ถือว่าน้องรับปากแล้วไงครับ"
เฮ้อ!!!ฉันถอนหายใจรอบที่100ของวันแล้วมั้งเนี่ย วันๆพันกว่าเรื่องไม่เกินจริง
"เฮ้อ!!!หมดหวังแล้วฉัน"
พอแยกกับพี่กวินพวกเราก็เดินมาที่รถ
ที่จอดอยูใกล้ๆกัน
"หมดหวังอะไรของแกยัยฟองเบียร์"
จูนเดินมาใกล้ๆแล้วถามฟองเบียร์ ที่ตอนนี้เอาแต่ทำหน้าเซ็ง ไม่เหมือนตอนก่อนจะมากินชาบู
"ก็พี่รหัสฉันชอบลินิณญ์อะ ฉันอกหัก"
ฟองเบียร์ทำหน้าเศร้า พึ่งเจอกับพี่กวินวันแรกแต่ฟองเบียร์บอกว่าอกหัก จะรักคนง่ายไปไหนแม่คุณ
"แกไม่ต้องคิดมาก ที่โรงเรียนเดิมคนชอบลินิณญ์เกือบครึ่งโรงเรียน แต่ลินิณญ์ไม่ชอบใครหรอก อย่าคิดมากทำใจให้ชิน เพราะเพื่อนเราสวยมาก"
จูนปลอบใจฟองเบียร์ ก็จริงแบบที่จูนว่า
คนมาจีบฉันเยอะมาก แต่ฉันเองยังไม่เคยสนใจใครเลย อีกอย่างเฮียก็ดุมากด้วย
"อืมจะพยายาม ฉันกลับก่อนนะ พรุ่งนี้เจอกัน"
หลังจากนั้น พวกเราก็แยกย้ายกันกลับคอนโด
"มึงมองอะไรวะไอ้ภูมิ"
หลังเลิกเรียนไอ้ภูมิก็ชวนผมมาที่ห้าง เพื่อเอาของที่สั่งทำเซอร์ไพรส์วันเกิดให้กับแม่ของมัน
"ไม่รู้หวะ กูคุ้นๆหน้าเหมือนเคยเห็นที่ไหน
แต่สวยมากเลย"
ผมมองตามที่เพื่อนมอง แต่ก็ไม่เห็นมีใคร
พอรับของเสร็จ ผมก็แยกกับไอ้ภูมิไปเข้าห้องน้ำ ให้มันเดินมารอที่รถก่อน เพราะผมจอดรถไว้มหาลัยแล้วมาคันเดียวกัน
"ไหนวะไม่เห็นมีใคร"
ผมมองรอบๆก็เห็นมีแต่รถ กับรปภ.ไม่เห็นคนที่มันบอกว่าสวย แล้วก็มีป้าแก่ๆที่พึ่งเดินมากับลูกชายแค่นั้น
"ไอ้ไดจิ กูกำลังนึกอยู่ อย่าพึ่งกวนส้นตีนกู"
ไอ้เชี่ยภูมิทำหน้าจริงจังใส่ผม แม่งเรื่องแค่นี้ต้องหงุดหงิด
"ไปนึกในรถป่าว กูร้อน"
ผมรอให้มันเปิดประตูรถอยู่นาน ทั้งร้อนทั้งเมื่อยขา ไม่รู้มันจะซีเรียสทำไม
"เข้าไปดิ กูเปิดนานละสัส"
ผมส่ายหัวให้เพื่อน ก่อนจะเข้ามานั่งฝั่งข้างคนขับ ตามด้วยเจ้าของรถ ที่ขึ้นมานั่งประจำที่คนขับแล้วสตาร์ทรถ แต่ยังไม่ขับออกไป และยังทำหน้าเหมือนคนกำลังใช้ความคิด
"เชี่ยภูมิ มึงขับไปคิดไปก็ได้ กูจะเขาผับ"
เกือบ10 นาทีที่มันนั่งนึก จนผมหงุดหงิด
ผมจะต้องเข้าผับอีกด้วย เวลานอนแทบไม่มี ดีหน่อยที่ไม่ค่อยได้เรียน ยังงีบได้บ้าง
"ไอ้ไดจิ กูขอดูรูปน้องคนนั้นใหม่ดิ๊“
มันทำหน้าเหมือนนึกอะไรออก ก่อนจะขอดูรูปน้องคนไหนก็ไม่รู้ในมือถือผม
"มึงจะเอาน้องคนไหนหละ กูมีเป็นร้อย"
ผมเป็นพวกชอบเก็บแต่ขี้เกียจลบ แน่นอนมีเป็นร้อยไม่เกินจริง
"ไอ้เพื่อนเวร ก็คนที่มึงตามหานั่นไง"
ไอ้ภูมิพูดอย่างโมโห แต่ประโยคที่มันพูดทำให้ผมต้องรีบควักมือถือออกจากกระเป๋าอย่างไว แล้วเข้าหน้าแกลลอรี่
แล้วส่งให้ไอ้ภูมิดูอย่างไว
"ชัดเลย คนนี้แหละเชี่ยตัวจริงสวยมาก"
ไอ้ภูมิยืนยันว่าใช่
"ไอ้เชี่ยทำไมมึงคิดช้าแบบนี้วะ แล้วตอนนี้ไปไหนแล้ว"
ผมรีบเค้นถามเพื่อน ในใจหลากหลายความรู้สึก รู้อย่างเดียวในตอนนี้คืออยากเจอมากๆ เธอทำให้ผมหมดอารมณ์กับผู้หญิงคนอื่น เธอต้องชดใช้สถานหนัก
"ขับรถออกไปแล้ว ไม่ต้องถามว่ารถอะไร
กูไม่ได้มอง กูมองแค่หน้ากับนม "
"เวรเอ้ย...แม่งพึ่งอะไรไม่ได้เลย"
ผมโวยวายให้เพื่อนเสียงดัง แทบตีกันตายในรถ
"ก็กูพึ่งนึกออก"
"บอกตอนนี้มีประโยชน์อะไรวะ"
แม่งแค่บอกว่ามันมองนมเด็กนั่นผมยิ่งหงุดหงิด นึกถึงวันนั้นทั้งหอมทั้งเด้งสู้มือ เชี่ยเอ้ยผมคิดอะไรวะเนี่ย
"มึงเป็นเชี่ยไรนักหนาวะสัส"
"ไปส่งกูเอารถ"
ผมนั่งหงุดหงิดมาตลอดทาง ถ้าผมไม่แยกไปเข้าห้องน้ำนะ เจอผมแน่
"คืนนี้กูไม่ได้ไปนะ วันเกิดแม่กู"
หลังจากมันมาส่งผมที่มหาลัย ผมก็มาที่ผับเลย วันนี้มีแขกVip จองห้องคุยงาน
ผมจะต้องเข้าไปเช็คความเรียบร้อยก่อนแขกมา
"นายครับคุณแพทริคมาแล้วครับ"
แพทริคคือเจ้าของสนามแข่งรถ ที่มักจะจองห้องVipของที่ผับเป็นประจำ และยังมีเพื่อนๆที่ดูแล้วไม่น่าใช่คนธรรมดา ดูออกไปทางเถื่อนๆด้วยซ้ำ เพราะเห็นเวลาเรียกเด็กเข้าไปดูแล เด็กจะพูดเป็นเสียงเดียวกันว่าโหด แต่ทิปก็หนักเหมือนกัน จนพอกลุ่มของแพทริคมาใครๆก็อยากเข้าไป
"อืม...ดูแลให้ดี ส่งเด็กไปรึยัง"
"เรียบร้อยแล้วครับนาย แต่คุณแพทริคบอกอยากคุยกับนาย ให้เชิญนายไปพบครับ"
"โอเค"
ผมรีบเดินไปห้องVip ตามที่ลูกน้องบอก
พลั๊ก!!
"สวัสดีครับ/สวัสดีครับ"
เราทักทายกันตามมารยาท
"เชิญนั่งครับคุณ/ไดจิครับ"
ผมรีบแนะนำตัวเอง เพราะกลุ่มนี้เป็นลูกค้าที่นี่มานาน แต่จะรู้จักกับเฮียไดโจ
- Writer
