เสียงกัมปนาทของคนที่อยู่ในอารมณ์หงุดหงิดโมโหทำให้ทั้งสองสะดุ้ง ลูกชายตัวน้อยที่อยู่ในอ้อมแขนของมารดาร้องไห้โยเยอย่างตกใจ
“มานี่ เจ็บแล้วไม่รู้จักจำนะ จะให้มันหลอกอีกหรือไง” ภวัตกระชากมือน้องสาวและหลานชายมาไว้ด้านหลัง
“วัต ไหนนายบอกว่า...”
“ว่าอะไรวะ เคยพูดอะไรเหรอ จำไม่ได้!”
ภวัตยักไหล่มองด้วยสายตายียวนกวนประสาท
“ขอร้องเถอะ ตั้งแต่เกิดมาฉันไม่เคยขอร้องอะไรจากแกเลย”
“ขอร้องเหรอ ได้... แกได้ร้องแน่ แต่ร้องยังไงน่ะเหรอ นี่”
“โอ๊ย!”
ไวกูรณ์หน้าหันไปตามแรงหมัดหนักๆ ของภวัตที่ปล่อยออกมาไม่ยั้ง
“มึงทำน้องกูท้อง ทำให้เรียนไม่จบ มึงหลอกน้องกู มึงมันไอ้สารเลว อย่านึกนะว่าความดีที่มึงทำจะลบล้างได้ พ่อมึงน้องมึงสารเลวกันทั้งโคตร”
“เดี๋ยวก่อน โอ๊ย!” ไวกูรณ์ถูกต่อยไม่ยั้งจนหน้าแตกยับเยิน
“กรี๊ดดด!!! พี่วัตอย่านะคะ ดาขอร้องหยุดเถอะค่ะ”
“จับยัยดาเอาไว้ วันนี้กูจะเอาเลือดหัวไอ้สารเ
