“นายหัวระวัง”
หินผารีบตะโกนบอกผู้เป็นนายเมื่อจู่ๆ มีท่อนไม้หล่นลงมาขวางทางเอาไว้
“พวกมันอยู่นั่น”
ภวัตตะโกนบอกลูกน้อง แต่เพราะตนอยู่ในที่เสียเปรียบเนื่องด้วยกำลังเป็นเป้าให้อีกฝ่ายโจมตีอยู่ในเส้นทาง ซึ่งอีกฝ่ายซุกซ่อนตัวอยู่บนเนินเขา ทำให้เหมาะแก่การโจมตี
“พวกเราหลบก่อน”
ภวัตบอกลูกน้อง ทุกคนหมอบไปที่เนินเขาเพื่อไม่ให้อีกฝ่ายโจมตีได้
พอเวลาผ่านไปสักระยะทุกอย่างก็เหมือนปกติ ภวัตค่อยๆ พยักหน้าให้ลูกน้อง เมื่อกลุ่มคนที่โจมตีเงียบลง
“พวกมันต้องการอะไรนายหัว เหมือนมันไม่ได้ตั้งใจทำร้ายเรา”
“ดูจากเหตุการณ์ เหมือนมันถ่วงเวลาพวกเรา”
ภวัตวิเคราะห์สถานการณ์
“มันเป็นพวกของนายหัวสายันต์หรือเปล่านาย”
“ไม่น่าใช่ พวกไอ้สายันต์มันต้องการให้ฉันไปถึงเร็วๆ ฉันรู้”
“แล้วนายหัวจะทำยังไงต่อไปครับ จะเดินไปให้มันฆ่าแบบนี้เหรอ”
“ฉันไม่มีวันเดินไปให้มันฆ่าหรอก แกอย่าโง่สิไอ้ผา”
ภวัตหันไปพูดเสียงด
