“เราจะทำยังไงต่อดี”
วนิดาหันไปปรึกษากับภูวดลที่กำลังใช้ความคิดอย่างหนัก
“อือๆๆ”
ทั้งสองผวาเมื่อโดนมือหนาของใครบางคนมาปิดปากเอาไว้
“เงียบ”
เสียงเข้มดุทำให้ภูวดลหยุดดิ้น ก่อนจะดีใจเมื่อเขาจำเสียงคุ้นเคยนั้นได้
“พี่วัต...”
“อย่าเอ็ดไป”
ภวัตปรามน้องชายเมื่อเขากับลูกน้องลักลอบขึ้นมาบนเขาได้สำเร็จ
“พี่วัตมาได้ยังไง”
“ฉันต่างหากที่ต้องถามพวกแกว่ามากันได้ไง แล้วนี่แกไปรู้จักมักจี่กับลูกสาวศัตรูตั้งแต่ตอนไหน”
สายตาคมดุตวัดไปมองเด็กสาวร่างเล็กที่แต่งตัวทะมัดทะแมงอีกด้าน
“นานแล้ว ผมกับสามเราสองคนรักกัน”
“แกพูดเต็มปากเต็มคำเลยนะไอ้ภู แกก็รู้ว่าบ้านเราไม่ถูกกับบ้านเค้า พ่อเค้าได้ยิงแกไส้แตกแน่”
“สามไม่ยอมให้ภูโดนยิงหรอกค่ะ”
วนิดารีบพูดด้วยดวงตาแสดงความจริงใจ ภวัตอึ้งไป
“มีแต่เรื่องไม่เว้นแต่ละวัน เดี๋ยวเรื่องนี้ค่อยมาว่ากันทีหลัง ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาพูดเรื่องรักๆ ใคร่ๆ”
ภวัตตัดบท
