ภวัตทำเสียงดุแต่อ่อนลงในท้ายประโยค
“ยังไม่ตอบฉันอีก พี่สะใภ้แกว่าไงบ้าง”
“ทำไมไม่ถามกันเอาเอง ทำให้เค้าร้องไห้จนตาบวมเป่งเชียว แถมยังซ้อมอินทราเกือบตาย พี่วัตแพรขอสั่งห้ามเด็ดขาด ว่าห้ามทำอะไรพี่สะใภ้ของแพรอีก ไม่งั้นเราได้เห็นดีกัน”
“ยัยแพร แกเป็นพ่อฉันรึไง ส่วนไอ้อินทรามันกล้ามากอดเมียฉัน เห็นแล้วมันโมโหโว้ย”
“เชื่อจริงหรือไงว่าเค้าสองคนมีไรกันจริงๆ”
“หลักฐานคาตา”
“หึ! อย่ามาโกหก แค่อ้าปากก็รู้แล้วว่าพี่คิดไง”
เพียงแพรดักคอพี่ชาย
“แกนี่ฉลาดนะ ทุกเรื่องจริงๆ แต่ทำไมเรื่องเรียนแกไม่ฉลาดบ้าง เทอมนี้อย่าติด E นะ”
“การเรียนเป็นแค่ส่วนหนึ่งในชีวิต เรียนไปก็ปวดหัว บอกแล้วมีผัวดีกว่า จบมาก็ต้องมาทำงานกิจการของเราเอง จะเอาไปทำไมเกียรตินิยม เวลาทำงานมันเป็นอีกเรื่องนึงแหละ ถ้าแพรแต่งงานมีสามี เค้าต้องเป็นคนรับใช้แพร แพรน่ะคนใช้”
“เออ... เถียงคำไม่ตกฟาก ใครเป็นผัวแกคงโชคร้ายน่าดู”
ภวัต
