อรนภัสไม่คิดว่าไวกูรณ์จะเลวถึงเพียงนี้ คนเรารู้จักกันเพียงผิวเผินอย่าเพิ่งตัดสินว่าเขาเป็นคนดีหรือไม่ดี ต้องลองศึกษานิสัยใจคอกันก่อน
“พี่ผิดเอง ที่เลี้ยงมันมาแบบนี้ ความจริงมันไม่ได้โง่ แต่มันซื่อ”
ภวัตกระแทกลมหายใจหนักๆ
“ผา” ภวัตหันไปเรียกลูกน้องคนสนิท
“ครับนาย”
“โทรบอกอินทราว่าให้ไปเฝ้ายัยดาเอาไว้ พอสอบเสร็จก็ให้รับกลับพร้อมยัยแพรเลย”
หินผารับคำก่อนโทรศัพท์หาเพื่อนรัก ปลายสายรับคำมั่นเหมาะเนื่องด้วยความรักที่มีต่อนายสาวไม่เคยเปลี่ยนแปลง
ภวัตขบกรามแน่นจนขึ้นสันเมื่อลูกน้องคลาดกับน้องสาวอีกครั้ง...
“ขอโทษครับนายหัว ผมมัวแต่ไปช่วยคนแก่เป็นลมครับเลยทำให้คลาดกับคุณดา”
“ช่างมัน มันอยากโง่ก็เรื่องของมัน อยากให้ไอ้หนึ่งหลอกอีกก็ช่าง” ภวัตพูดด้วยความหงุดหงิดก่อนกระแทกเท้าเดินออกจากบ้านไป
ทางด้านพีรดา... หญิงสาวนั่งเงียบไปตลอดทาง รู้สึกน้อยใจไวกูรณ์ยิ่งนักที่ทิ้งเธอ ดูเหมือนอีกฝ่ายจะร
